Ο Άγιος Σπυρίδωνας και το ταξίδι στην Κέρκυρα...

Λεπτομέρεια από την οροφή του ναού του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα

Δεν ξέρω αν πιστεύω.
Οι απόψεις μου σίγουρα διαφέρουν από τα δόγματα όπως τα νοιώθουν οι περισσότεροι άνθρωποι.Δεν είμαι θρησκόληπτος, πιστεύω όμως στην Δύναμη, στην ενέργεια που μας περιβάλλει, που αγκαλιάζει κάθετι γύρω μας.
Πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν από τον πλανήτη μας και μπόρεσαν να ελέγξουν τη Δύναμη αυτή, να τιθασεύσουν την ενέργεια, να γίνουν ανώτερα πνευματικά όντα.
Άνθρωποι απλοί που όμως αγάπησαν τους άλλους ανθρώπους, λάτρεψαν τη φύση. Κοίταξαν το καλό και το κακό στα μάτια, υπέφεραν.
Και έφτασαν σε ένα επίπεδο που άλλοι το λένε "πίστη", άλλοι το λένε "αγάπη", άλλοι το λένε "Θεό".

Πριν από μερικά χρόνια, Ιούλης μήνας ήταν, βρεθήκαμε στην Κέρκυρα. Ήταν η δεύτερη φορά που πήγαινα στο νησί μετά τα χρόνια της εφηβίας, τότε που η πενταήμερη εκδρομή του Λυκείου μας έφερε για μία εβδομάδα εκεί. Ποτό, τσιγάρο και ξενύχτι, δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από τη διαμονή μου εκεί. Άλλη ιστορία...
Σε μια από τις βόλτες μας στην πρωτεύουσα του νησιού, περάσαμε από το ναό του Αγίου Σπυρίδωνα και σταματήσαμε να ανάψουμε ένα κερί. Κόσμος πολύς μέσα κι έξω από την εκκλησία, όλοι αμίλητοι, σπάνιο για Ελληνικό προσκύνημα, περίμεναν να μπουν το ιερό όπου φυλάσσεται το σκήνωμα του Αγίου και παραμένει ανοικτό για ελάχιστες ώρες καθημερινά.
Ο μεγάλος μου γιος ήταν πολύ μικρός τότε, είχε κουραστεί με τη ζέστη και την ταλαιπωρία του ταξιδιού και γκρίνιαζε ασταμάτητα, λίγο έλειψε να μην μπούμε στον ναό όταν αντικρύσαμε τον κόσμο, το παιδί ήταν ταλαιπωρημένο, είχαμε κουραστεί κι εμείς, το καλύτερο σενάριο για εκείνη τη στιγμή ήταν να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και ύπνο. Ωστόσο όταν περάσαμε τα σκαλιά της εκκλησίας, κάτι η ησυχία, κάτι η δροσιά του κλιματιστικού, ο Στέφανος ηρέμησε, γαλήνεψε.
Περιμέναμε υπομονετικά τη σειρά μας, πήρα αγκαλιά τον μικρούλη και μπήκα στην κρύπτη του Αγίου. Ένα μεταλλικό φέρετρο φιλοξενούσε το σκήνωμά του, οι διαστάσεις του φανέρωναν ένα μικροκαμωμένο άνθρωπο.
Πλησίασα. Ένα τζάμι άφηνε να φανεί το άφθαρτο σώμα του Αγίου, ό,τι κι αν περιγράψω από την εικόνα που αντίκρυσα μάλλον θα είναι ελάχιστο από αυτό που πραγματικά είδα κι ένοιωσα. Ένα σώμα ελάχιστα φθαρμένο που δεν μου προκάλεσε τρόμο αλλά δέος.
Επιστρέψαμε κατάκοποι στο δωμάτιο, κοιμήσαμε τον μικρό και πέσαμε κι εμείς να ξεκουραστούμε.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω το όνειρο που είδα εκείνο το μεσημέρι...
Βρέθηκα ξανά στον ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. Τριγύρω ερημιά, ανέβηκα μόνος τα λιγοστά σκαλιά και μπήκα στο εσωτερικό του.
Σκοτάδι.
Φως φαινόταν να βγαίνει από την κρύπτη του Αγίου. Περπάτησα προς τα εκεί και διέσχισα την πόρτα.
Είδα μπροστά μου το ασημένιο φέρετρο, δεν μπόρεσα να το πλησιάσω, εκτυφλωτικό φως έβγαινε από το τζάμι προς τον ουρανό, λες και δεν είχε οροφή του δωμάτιο, λες και το φως από το μικρό άνοιγμα έφτανε μέχρι το άπειρο.

Ορισμένα πράγματα δεν μπορούν να εξηγηθούν με λόγια και ίσως είναι λάθος αυτό που επιχειρώ να κάνω.
Αυτό που ένοιωσα εκείνο το μεσημέρι ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, όμως από τότε αισθάνομαι να με δένει κάτι με εκείνο τον ναό, τον ναό του Αγίου που λένε και οι Κερκυραίοι χωρίς ποτέ να θεωρούν απαραίτητο να διευκρινίσουν το όνομα του.
Γιατί απλά ο Άγιος για αυτούς, είναι ο Άγιος Σπυρίδωνας.

Δύναμη;
Πίστη;
Θεϊκή ύπαρξη;

Ενδεχομένως κανείς μας να μην μπορέσει να δώσει ποτέ μια εξήγηση.