Μέρες γιορτινές σαν τη σημερινή, παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, θυμάμαι μια συνήθεια που για χρόνια ολόκληρα βαστούσαν οι γυναίκες στη γειτονιά του πατρικού μου σπιτιού.
Ήταν τότε στα χρόνια της ξεγνοιασιάς του κόσμου και της αθωώτητας της δική μας που η μόνη μας ασχολία ήταν το παιχνίδι, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου ήταν να παρατηρούμε κάθε κίνηση στον δρόμο!
Άλλοτε ήταν ο πλανόδιος μανάβης και ο ψαράς που διαλαλούσαν τη φρεσκάδα της πραμάτειας τους, είτε ο δοσατζής που πουλούσε υφάσματα και είδη προικός με δόσεις για τις δεσποινίδες και τις "μεγαλοκοπέλες" της γειτονιάς που τον έβλεπαν σαν τον Μεσσία, ένα βήμα πριν την Γη της έγγαμμής τους Επαγγελιάς.
Σχεδόν καθημερινή ήταν και η παρουσία του "Καρεκλά" που αναλάμβανε να επισκευάσει έναντι ευτελούς αντίτιμου κάθε χαλασμένη ψάθινη καρέκλα καθώς και του "Φετσολαδά"που αντάλλασε το παλιό ελαιόλαδο των νοικοκυριών με πλάκες πράσινο σαπούνι. Αυτοί οι δύο ήταν ο φόβος και ο τρόμος ζωηρών πιτσιρικάδων της γειτονιάς, κάτι το τσόχινο τσουβάλι με τα σύνεργα της δουλειάς που κουβαλούσαν στην πλάτη, κάτι το λόγω καταγωγής μελαχρινό του δέρματός τους, γίνονταν άθελά τους όργανα των μανάδων για να μας συνετήσουν, για να καθήσουμε λίγο φρόνιμα, για να κοιμηθούμε μισή ώρα το μεσημέρι προκειμένου να ηρεμήσουν κι εκείνες αλλά και η γειτονιά ολόκληρη.
Σαν πλησίαζαν μέρες γιορτινές, οι νοικοκυρές μαζεύονταν παρέες η μία στο σπίτι της άλλης και με μας να τριγυρνάμε στα πόδια τους έφτιαχαν κουραμπιέδες και μελομακάρονα για να μυρίσει το σπίτι, να γλυκαθούν οι σύζυγοι και τα παιδιά αλλά περισσότερο οι καλεσμένοι και οι περαστικοί. Γνήσιες απόγονοι του Ξένιου Διός οι μανάδες μας, πάντα μελετούσαν δύο μερίδες παραπάνω φαγητό για τον περαστικό, τον ξαφνικό επισκέπτη αλλά και για τον μονάχο ηλικιωμένο και τον ανήμπορο της γειτονιάς.
Η εικόνα που θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό, η συνήθεια που αναφέρω στην αρχή, είναι το φορτηγό που μαζεύει τα σκουπίδια να σταματάει λίγο παραπάνω από το πατρικό μου, τους εργάτες του δήμου να κατεβαίνουν για να αδειάσουν τους ντενεκέδες και όλες τις γυναίκες της γειτονιάς να βγαίνουν από τα σπίτια με δίσκους γεμάτους με μελομακάρονα και κουραμπιέδες και ποτηράκια με κονιάκ και τσικουδιά για να τους τρατάρουν.
Δεν θα ξεχάσω τα χαμόγελα των εργατών, τις ευχές που αντάλλασαν με τους γειτόνους, όλα τόσο απλά, τόσο όμορφα, τόσο ανθρώπινα....
Πόσα λίγα θέλει ο άνθρωπος για να νοιώσει ευτυχισμένος;
Μια ειλικρινή χειρονομία, ένα χαμόγελο, ένα απλό κέρασμα.
Χρόνια πολλά, καλή χρονιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου