Σάρκινα τείχη...

Κλειστήκαμε στα σπίτια μας.
Κλείσαμε τις καρδιές μας.
Απομακρυνθήκαμε από τους διπλανούς μας.
Κάναμε τις επαφές μας διάτρητες στα social media.
Κάναμε το ταξίδι αυτοσκοπό για να "ποστάρουμε" και να "ταγκάρουμε" μια τοποθεσία!
Έπαψε να μας ενδιαφέρει η εμπειρία αν δεν "κοινοποιείται".

Υψώσαμε ανάμεσά μας τείχη, τσιμεντένια, μεταλλικά, σάρκινα και πλαστικά.
Μπήκε η ζωή μας σε αυτόματη λειτουργία...

Όχι τώρα, πολύ πριν την πανδημία που μας έχει κυκλώσει τους τελευταίους τρεις μήνες.

Χάσαμε την επαφή με το περιβάλλον.
Γίναμε όντα με κινήσεις μηχανικές, απολύτως προβλέψιμες.
Αφήσαμε τις υποχρεώσεις να μας καταπιούν, ξεχάσαμε να ζούμε.
Ξεχάσαμε πως δεν είμαστε μόνοι σ' αυτό τον κόσμο.
Ξεχάσαμε πώς είναι να μιλάς απέναντι στον άλλο, χωρίς Messenger,  Viber, Instagram....

Απομονωθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε καν.

Αυτή είναι η πραγματική μας δυστυχία, αυτή είναι η πανδημία που μας σκοτώνει χωρίς να δίνουμε καμία σημασία στα συμπτώματα που είναι εκεί, μπροστά στα μάτια μας.

Και χρειάστηκε η φυσική μας απομόνωση εξαιτίας του Covid-19 για να το συνειδητοποιήσουμε..

Ίσως ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε μέσα μας, στην καρδιά και την ψυχή μας.
Ναι! Και οι δύο υπάρχουν, εκεί είναι, απλά παραμελήσαμε την ύπαρξή τους!
Σταματήσαμε να ενδιαφερόμαστε για εκείνες, πάψαμε να ακούμε την απελπισμένη φωνή τους που μας καλεί να κάνουμε, αυτό που θεωρούμε αυτονόητο: να ζήσουμε...

Ίσως είναι η τελευταία μας ευκαιρία...

Η παραπάνω φωτογραφία χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.