Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που δεν τα εκτιμάμε όταν τα έχουμε.
Πράγματα, καταστάσεις της καθημερινότητας που μόνο όταν απομακρυνθούν προς τη λήθη του παρελθόντος, νοιώθουμε την αξία τους, καταλαβαίνουμε την ευεργεσία τους, κατανοούμε το πόσο καλό μας έκαναν όσο υπήρχαν στην ζωή μας
Για μένα ο χορός, δεν ανήκει σ' αυτή την κατηγορία καθώς, από το πρώτο μάθημα σύγχρονου που παρακολούθησα τον Σεπτέμβριο του 2017 και που γυρνώντας στο σπίτι μετά από αυτό δεν θυμάμαι να υπήρχε χιλιοστό του κορμιού μου που να μην πονάει, κατάλαβα ότι η έκφραση, το συναίσθημα, η λαχτάρα, ο πόνος, η ικανοποίηση, ήταν μια έκρηξη ψυχικού πλούτου που μόνο ένα μάθημα χορού μπορούσε να μου δώσει, μπλεγμένα πάντα μεταξύ τους, κινούμενα παράλληλα μέχρι να δέσουν αρμονικά.
Από εκείνο το πρώτο μάθημα κατάλαβα γιατί τελικά ο άνθρωπος έχει ανάγκη να χορέψει, όχι σε κλειστές φόρμες και χορογραφίες όπως οι παραδοσιακοί χοροί και οι μικρασιάτικοι (το απτάλικο, ο καρσιλαμάς, το χασάπικο και το ζεϊμπέκικο) που έμαθα στα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά ελεύθερα, για την έκφραση, για την ελευθερία της κίνησης, για τον αυτοσχεδιασμό!
Αυτό που ξέχασα μέσα στην αδίστακτη καθημερινότητα ήταν το πόσο ευεργετικό ήταν κάθε μάθημα όχι μόνο για το κορμί αλλά και για το μυαλό μου, για το μέσα μου, για την ισορροπία μου σαν άνθρωπος.
Ήταν το αντίβαρο σε όλα τα στραβά και τα ανάποδα που μου συνέβαιναν, κόντρα στο άγχος, τις φοβίες, την πνευματική και σωματική κούραση που φέρνει αναπόφευκτα η δουλειά.
Η ζωή φρόντισε να μου θυμήσει την έλλειψη του χορού από τη ζωή μου με πολύ άσχημο τρόπο.
Σημασία δεν έχουν οι λεπτομέρειες, περισσότερη έχει το γεγονός ότι θυμήθηκα πως σε μια άλλη δύσκολη στιγμή που πέρασα, πίσω στο 2018, ο χορός ήταν που με κράτησε στα πόδια μου, ήταν το μέσο για να παραμείνω ζωντανός, να συνεχίσω να υπάρχω σαν οντότητα με τη λογική να υπερισχύει της παράνοιας...
Θυμήθηκα τη "μίνι" παράσταση που ανεβάσαμε τον Δεκέμβριο του 2018 στις εγκαταστάσεις του Παγκρητίου Σταδίου, κάτω από τις κερκίδες, ανάμεσα στον κόσμο που μας παρακολουθούσε, χωρίς καθίσματα, χωρίς στολές, χωρίς φτιασιδώματα.
Ήταν μια παράσταση δεμένη με την καθημερινότητα, προέκταση του εαυτού του καθενός μας με αυτοσχεδιασμό, με το προσωπικό στοιχείου του καθενός να δένει το τελικό αποτέλεσμα.
Το τραγούδι που χορέψαμε ήταν το "Back to Black" της Amy Winehouse σε διασκευή, ένα κομμάτι που ειλικρινά θα σημάδευε τη ζωή μου μετέπειτα.
Δεν έχει νόημα να πω περισσότερα καθώς οι λέξεις παίρνουν από το νόημα αντί να του προσφέρουν.
Δεν θα ξεχάσω πάντως ποτέ όσο ζω, τη στιγμή που περιμένοντας να ξεκινήσει το τραγούδι για να κάνω τα πρώτα βήματα προς τη θέση μου, αυτές τις ελάχιστες στιγμές, ξέσπασα σε έναν εσωτερικό σπαρακτικό λυγμό που με λύτρωσε από ό,τι κουβαλούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Κι έπειτα, "κατάπια" τον λυγμό, πάτησα γερά στα πόδια μου και συνέχισα.
Όχι επειδή ήμουν υποχρεωμένος να το κάνω.
Επειδή ήμουν άδειος από ό,τι με βάραινε μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Επειδή ήμουν έτοιμος όπως ποτέ πριν.
Μόνο ο χορός μου το έχει προσφέρει αυτό.
Θα επιστρέψω....
Δεν είναι υπόσχεση.
Είναι υποχρέωση προς τον εαυτό μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου