Έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν για αγώνες που έτρεξα, για τα μοναχικά χιλιόμετρα της προετοιμασίας, τη δυσκολία της διαδρομής, τη μοναδικότητα της εμπειρίας, την ταλαιπωρία, τη χαρά και τη λύτρωση του τερματισμού.
Πόσα συναισθήματα διφορούμενα μαζεμένα σε λίγες γραμμές τώρα που το σκέφτομαι! Αγωνία, λαχτάρα, πόνος, δυσφορία και πάλι αγωνία, αμφισβήτηση κι άλλος πόνος και στο τέλος χαρά ανυπολόγιστη και θλίψη που τέλειωσε το ταξίδι και λαχτάρα για το επόμενο!
Τόσα συναισθήματα, όσα ακριβώς προκαλούν η προετοιμασία, η συμμετοχή και ο τερματισμός σε έναν αγώνα, πόσο μάλλον στον "βασιλιά" των δρομικών αγωνισμάτων, τον μαραθώνιο δρόμο!
Ενώ λοιπόν έχω γράψει τόσες φορές για αγώνες, απόψε με τρώνε τα δάχτυλά μου, βράζει το μέσα μου, είναι τέτοιο το πλήθος των συναισθημάτων που λαχταράει να βγει, δεν το χωράει η καρδιά μου, ξεχειλίζει και προσπαθώ να το μαζέψω στο χαρτί, να μείνει κάτι από όλο αυτό που έζησα, να θυμάμαι, να μην ξεχνάω, να κρατήσω ζωντανή τη μνήμη.
Κι όμως, δεν είναι τελικά αναγκαία η καταγραφή επί του παρόντος, δεν υπάρχει λόγος να γράψω για πράγματα που έζησα και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω, για συναισθήματα που έχουν ανεξίτηλα χαραχθεί στο ασθενές μνημονικό μου, δεν υπάρχει καν η ανάγκη της εξιστόρησης μέσα μου αφού το βίωμα είναι από τη μία τόσο έντονο που το ζω ξανά και ξανά σαν κινηματογραφική προβολή, από την άλλη νομίζω ότι ελάχιστοι θα το νοιώσουν, θα το καταλάβουν, θα μπουν στη διαδικασία να το λαχταρήσουν κατά κάποιο τρόπο. Για να μην αναφέρω το πόσο φτωχά είναι τα λόγια όταν προσπαθεί κάποιος να περιγράψει μια εμπειρία τόσο έντονα μοναδική, σωματικά και πνευματικά.
Απόψε λοιπόν, τώρα που ο κουρνιαχτός της σκέψης έχει λίγο καταλαγιάσει, τώρα που ο ενθουσιασμός όπως είναι λογικό φθίνει το και μυαλό μου έχει αρχίσει να ξεφεύγει από τον 39ο Μαραθώνιο Αθηνών, προτιμώ να γράψω για κάτι άλλο. Όχι άσχετο.
Θα σας γράψω για την ουσία του τρεξίματος, όχι με δικά μου λόγια, αλλά με σκέψεις που θα έκανε ένας εκ φύσεως δρομέας, ένας δρομέας πραγματικός, εντούτοις διαφορετικός από όλους τους άλλους.
Τόσο διαφορετικός που περνάει απαρατήρητος.
Ο δρομέας μας είναι πρόσωπο πραγματικό, όχι της φαντασίας μου αν και, τις πρώτες φορές που τον συνάντησα, η αλήθεια είναι ότι αναρωτήθηκα αν ήταν όντως υπαρκτή φυσιογνωμία ή αερικό...
Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, δεν ξέρω το όνομά του, δεν ξέρω την εθνικότητά του, δεν έχω ακούσει ποτέ τη φωνή του. Το μόνο που ξέρω από εκείνον είναι ότι τρέχει.
Είναι σίγουρα πάνω από 40, φοράει γυαλιά, μετρίου αναστήματος, δεν θα τον έλεγες αδύνατο, δεν έχει "δρομικό" στυλ, φοράει ακατάλληλα για τρέξιμο παπούτσια, δεν τον έχω δει ποτέ με φόρμα ή κοντό παντελόνι, φοράει πάντα πουκάμισο και τζήν και το χειμώνα σχεδόν πάντοτε κρατάει μια κλειστή ομπρέλα.
Και τρέχει...
Τρέχει όποτε κι αν τον συναντήσω!
Χειμώνα και καλοκαίρι, μεσημέρι και απόγευμα, τρέχει στον λιμενοβραχίονα, μέσα στον ιδρώτα και την κακοσμία και έναν εκνευριστικό ήχο από κλειδιά που χτυπάνε μεταξύ τους να συνοδεύει ρυθμικά κάθε του βήμα.
Κι όμως, τρέχει με απόλυτη συνέπεια κάθε μέρα. Κάθε μέρα!
Δεν φοράει ρολόι, προφανώς δεν τον ενδιαφέρει ο χρόνος, οι επιδόσεις, η ταχύτητα.
Τον ενδιαφέρει το τρέξιμο και μόνο.
Σκέψου τώρα όλα όσα έγραψα παραπάνω και πες μου, μπορείς να σκεφτείς ένα πρόσωπο πιο κοντινό στον απόλυτο δρομέα εκτός από αυτόν;
Να σε διευκολύνω;
Κανένα.
Κανένας από όσους γνωρίζεις και τρέχουν, κανένας από όσους τυχόν έχει συναντήσει στο δρόμο, κανένας δεν ταιριάζει με τον δρομικό χαρακτήρα του φίλου μας!
Κανένας.
Και είναι απλό και συνάμα λογικό καθώς ο άνθρωπος αυτός τρέχει αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό του, για τη χαρά του τρεξίματος, για την υγεία του.
Τρέχει επειδή μπορεί, χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι χρόνοι, τα χιλιόμετρα, ο ανταγωνισμός, οι αποστάσεις, η δρομική πρόοδος.
Τρέχει μόνο και μόνο επειδή είναι ένας γνήσιος, ατόφιος δρομέας.
Δεν σου κρύβω ότι υπάρχουν στιγμές που συναντώ αυτό τον άνθρωπο και τον ζηλεύω, ζηλεύω την αγνότητα και την απλότητα σε αυτό το οποίο κάνει, ζηλεύω την πλήρη άγνοιά του για την εικόνα που δίνει στους άλλους αλλά και την αδιαφορία του να μεταφράσει σε αριθμούς την πράξη του.
Μήπως αυτό δεν θα έπρεπε να κάνουμε όλοι;
Μήπως αυτό δεν θα έπρεπε να είναι το δρομικό μας εφαλτήριο;
Συνειδητά επέλεξα να μην μιλήσω σήμερα για την συμμετοχή μου στον 39ο Μαραθώνιο της Αθήνας, όχι γιατί στερείται σπουδαιότητας, το αντίθετο μάλιστα καθώς ήταν ίσως ο καλύτερος αγώνας που έτρεξα μέχρι σήμερα, ο τερματισμός μου στο Καλλιμάρμαρο ήταν σίγουρα ο πιο συγκλονιστικός, τα συναισθήματα που βίωσα ήταν ίσως τα πιο ουσιώδη στην δρομική μου πορεία.
Όμως για αυτά θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή, όταν ο χρόνος φέρει τις κατάλληλες συνθήκες.
Σήμερα ένοιωσα την ανάγκη να προσδιορίσω, πρώτα σε μένα, το από πού ξεκινάει η ουσία του τρεξίματος.
Ίσως σε κάποιον που τρέχει δίπλα μας απαρατήρητος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου