Οι επιλογές μας... (πατέρας 24/7)

Να μιλήσουμε λίγο για ζωή;
Να μιλήσουμε για καθημερινότητα;
Να μιλήσουμε για επιθυμίες, για όνειρα, για προτεραιότητες;

Αντέχεις;

Οι επιλογές μας είναι οι συνθήκες που καθορίζουν το μέλλον μας. 
Δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα την άποψη των ανθρώπων που μέμφονται αυτή την πραγματικότητα, δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ ότι ένας ενήλικος ζει τη ζωή που επέλεξε κάποιος άλλος, ζει την καθημερινότητα που κατά κάποιο τρόπο του έχει επιβάλει η ζωή και οι επιλογές του οικογενειακού του περιβάλλοντος και δη της πατρικής του οικογένειας.

Προλαβαίνω τη σκέψη σου.
Δεν μιλώ για κανέναν άλλο, πέρα από τον εαυτό μου.

Για ο,τιδήποτε έχω κάνει στη ζωή μου, είμαι αποκλειστικός υπεύθυνος.
Εγώ και κανένας άλλος.
Για ο,ποιοδήποτε λάθος μου, ευθύνομαι μόνο εγώ.
Έκανα τις επιλογές μου από πολύ νωρίς, της ευχαριστήθηκα, με πλήγωσαν, τις πληρώνω καθημερινά, όμως δεν μπορώ να κατηγορήσω κανενάν για αυτό, ούτε καν τον εαυτό μου.

Κοίτα, κι εγώ θα ήθελα να έχω περάσει όλη μου τη ζωή σαν μποεμ τύπος και να σκορπίζομαι δεξιά και αριστερά, να ντύνομαι όμορφα, να μοιράζω γοητευτικά λόγια και να προβάλω την προχωρημένη ζωή μου.
Ειλικρινά ζηλεύω όσους το κάνουν.
Όμως έκανα τις επιλογές μου και ήταν διαφορετικές από αυτό το μοτίβο ζωής.

Παντρεύτηκα, έκανα οικογένεια, στερήθηκα ταξίδια, παρέες, διασκέδαση.
Οι φίλοι μου χάθηκαν γιατί δεν το άντεξαν κι εγώ δεν άντεχα να μένω έξω από τις παρέες εξαιτίας των επιλογών μου.
Κι όμως, δεν μετάνοιωσα ακριβώς επειδή οι επιλογές μου ήταν αποκλειστικά και μόνο δικό μου προϊόν.

Πριν σπεύσεις να με κρίνεις λοιπόν, επειδή εσύ ζεις μια άλλη ζωή, πνευματώδη τάχα μου, ανεξάρτητη, δημιουργική, με φίλους κολλητούς, ερωμένες χωρίς φραγμούς και άποψη για τα πάντα, πριν το κάνεις επειδή εγώ κατά την άποψή σου συμβιβάστηκα και βρέθηκα να είμαι πατέρας αντί για ανεξάρτητος, έλα και πες μου:
Έχεις νοιώσει ποτέ τη ζεστασιά του παιδιού σου στην αγκαλιά σου;
Έχεις κλάψει ποτέ κοιτώντας τα κλαμένα μάτια του παιδιού σου που λίγα λεπτά πριν έπεσε στο χώμα και γέμισε τα γόνατά του πληγές;
Έχεις κοιμηθεί ποτέ καθισμένος σε μια καρέκλα με ένα παιδί άρρωστο στην αγκαλιά σου να κλαίει γοερά μέχρι τα ξημερώματα;
Έχεις πάρει ποτέ αγκαλιά το παιδί σου, μισοναρκωμένο, μετά από χειρουργείο;
Έχεις πάρει αγκαλιά ποτέ το παιδί σου μέσα στο νοσοκομείο για να το πας στον πρώτο όροφο επειδή δεν μπορούσε να περπατήσει από τον πόνο της οξείας σκωληκοειδίτιδας στην κοιλιά του κι επειδή έτυχε μέσα στα μεσάνυχτα το ρημαδιασμένο ασανσερ του νοσοκομείου να είναι χαλασμένο;
Σου έτυχε ποτέ να κλάψεις την μέρα του Πολυτεχνείου επειδή το παιδί σου κράτησε ένα χαρτί που έγραφε "Ελευθερία";

Λυπάμαι.
Δεν λυπάμαι για μένα που τα έχω ζήσει όλα αυτά και άλλα τόσα αμέτρητα.
Λυπάμαι για σένα ανθρωπάκο που δεν πρόκειται να τα ζήσεις ποτέ....

Τα γράφω όλα αυτά γιατί βαρέθηκα όλα εκείνα τα τυπάκια του σήμερα που ζουν την "ανεξαρτησία" τους και φροντίζουν να τη διαφημίσουν στο facebook ώστε να πέσει το επόμενο αφελές κοριτσάκι στο κρεβάτι τους και να προστεθεί στην προσωπική του τροπαιοθήκη.
Βαρέθηκα την κριτική, βαρέθηκα το ύφος το μπλαζέ του "δεν τρέχει τίποτα" από ανθρώπους που δεν έχουν ζήσει, που μιλούν για πολυπραγμοσύνη χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει να ζεις με τις δικές σου δυνάμεις, που ό,τι έχεις κάνει στη ζωή σου δεν βασίστηκε σε κάποιο υπόβαθρο, αλλά μόνο στα πόδια, τα χέρια και την καρδιά σου.

Βαρέθηκα και κουράστηκα από τους ηλίθιους αυτής της ζωής που καμπάζουν για την "εξυπνάδα" τους...