Σπασμένη... (Φρίντα...)

 

Jamás en toda la vida

olvidaré tu presencia.

Me acogiste destrozada

y me devolviste íntegra, entera.

En esta pequeña tierra

dónde pondré la mirada?

¡Tan inmensa, tan profunda!

Ya no hay tiempo, ya no hay nada.

Distancia. Hay ya sólo realidad.

Lo que fue, ¡fue para siempre!

París, 8/12/1938

•

*

[Σπασμένη]*

Σʼ όση ζωή μου έχει μείνει στη ζωή

δεν θα βρεθεί μία στιγμή να σε ξεχάσω.

Είναι στο μπόι σου ελάχιστη η Γη

και δεν μπορώ από το βλέμμα να σε χάσω.

Όσο κορμί μου είχε μείνει για κορμί

ράγιζε δίπλα σου, προτού να το κοιτάξεις

κι έτσι σπασμένη, καθώς ήμουν, προτομή

μέσα στα χέρια σου με πήρες να με φτιάξεις.

Σήμερα, τίποτα δεν φέρνει ο καιρός

κι είναι το αύριο θολό και λιγοστεύει.

Τώρα, ο τόπος παραμένει σιωπηρός

και η απόσταση τα σώματα νηστεύει.

Μπορεί ο χρόνος να θαμπώνει τα συμβάντα

μα ό,τι υπήρξε μια φορά, υπήρξε πάντα.