Προσκύνημα...

Ξημερωμα Σαββάτου.... κακή διαθεση, άγχος, πίκρα στο στομα.
Η καρδιά μου είναι πολύ σφιγμένη τελευταία.
Προβληματισμός.
Πήρα τους δρόμους ψάχνοντας κάτι να με γλυκάνει.
Έτρεξα στα τείχη, όλο το ανηφορικό κομμάτι από την θάλασσα μέχρι το Μαρτινέγκο.
Ξανά.
Και ξανά.
Έχασα την ανάσα μου κι όμως το βάρος ακόμα εκεί...
Στο τέλος του μονοπατιού ο τάφος του Καζαντζάκη.
Ανέβηκα, κάθησα στην πέτρα και του έπιασα κουβέντα.
Βάλσαμο...
Ανύποτη η γλύκα της ψυχής, δεν χωράει σε λέξεις.
Όπως η μυρωδιά του βασιλικού που φύτρωσε πάνω στην πέτρα του μνήματος.
Σ' ευχαριστώ δάσκαλε, δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό.

Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.