Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο...


Ομολογώ, δεν γνώριζα τη Μάρω Βαμβουνάκη.
Η πρώτη φορά που διάβασα το όνομά της ήταν το 1999 αγοράζοντας το CD των Πύξ Λάξ "Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ" που στο οπισθόφυλλο έγραφε "Οι Παλιές Αγάπες Πάνε Στον Παράδεισο, σκόρπια λόγια από το ομότιτλο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη".
Από το τραγούδι αυτό, έμαθα να την λατρεύω. Οι στίχοι της είναι βάλσαμο, μιλάνε στην ψυχή. Είναι από τα λόγια εκείνα που καθένας μας θα ορκιζόταν πως έχουν γραφτεί για τον ίδιο.

Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να `σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ’ τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...
 
Οι στίχοι αυτοί δεν κάνουν τίποτε παραπάνω από το δηλώσουν το προφανές.
Είναι μαγική η απλότητα που το κάνουν....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου