Σάββατο 13 Μαΐου 2017

Ένα τόσο δα μικρό πετραδάκι....


 Εδώ και μέρες προσπαθώ να γράψω.
Νοιώθω την ανάγκη να εξωτερικεύσω πράγματα, αλλά δεν τα καταφέρνω...
Έχω γεμίσει τα "Πρόχειρα" με κείμενα μισοτελειωμένα, δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να ολοκληρώσω κάποιο, να προχωρήσω.
 Κι όμως, τα πράγματα είναι πολύ απλά....
Η ζωή είναι τόσο όμορφη μέσα στην απλότητά της.
Όπως αυτό το λευκό πετραδάκι που τράβηξα σήμερα.
Ένα μικρό κι ασήμαντο φαινομενικά αντικείμενο που όμως, με έβαλε μετά απο καιρό στη διαδικασία να στήσω τρίποδο, να βάλω μαύρο φόντο, να δουλέψω εξωτερικά φλας.
Κι όμως, δεν είναι παρά ένα τόσο δα μικρό πετραδάκι μέσα στην απεραντοσύνη της μοναχικότητάς του!

"... Οι άνθρωποι που φοβούνται τη μοναξιά κάνουν τις πιο απερίσκεπτες, τις πιο σπασμωδικές και, ως εκ τούτου, τις πιο επικίνδυνες επιλογές. Διότι αν δεν μπορείς να μένεις, στην ανάγκη έστω, μόνος, αν φοβάσαι τον κενό από τα άλλα πρόσωπα χώρο και χρόνο σου, τότε εξαναγκάζεσαι να υποχωρείς όλο και σε μεγαλύτερους συμβιβασμούς, να χάνεις το έδαφος κάτω από τον ασταθή βηματισμό σου. Συμβιβασμούς στις φιλίες, στον έρωτα, στο επάγγελμα, στο γάμο, με τα παιδιά σου, με τους γονείς σου, με τους γείτονες, με τους άλλους οδηγούς στο δρόμο, με κάθε πλάσμα που διασταυρώνεται. Θίγεται τότε και αλλοιώνεται η αληθινή σου οντότητα που δεν αντέχει να συναισθανθεί ποια όντως είναι...."
"....Όλο το λέμε και το ξαναλέμε ότι φόβος μοναξιάς είναι φόβος του εαυτού. Κατά βάθος τρομάζουμε να συνομιλήσουμε με την ψυχή μας, όσο μάλιστα περνούν τα χρόνια και πληθαίνουν οι συμβιβασμοί, οι απωθήσεις, οι δειλίες, οι λαθεμένες και αναίτιες στην ουσία υποχωρήσεις, μαζεύεται εντός μας μια υπόγεια αποθήκη που δύσκολα καθαρίζεται. Δύσκολα μπαίνεις εκεί, στο μισοσκόταδο να ψάξεις, να ψαύσεις και να βάλεις μια κάποια τάξη...."
Μάρω Βαμβουνάκη "Σιωπάς για να ακούγεσαι " Εκδόσεις Ψυχογιός.

Ηρεμία.
Όλα θα έρθουν φτάνει να δώσουμε το χρόνο που χρειάζονται για να ωριμάσουν...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου