Λίγες και μία νύχτες

Λατρεύω τον Ισίδωρο Ζουργό!

Τον γνώρισα πριν από μερικά χρόνια διαβάζοντας τις "Σκήνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο". Ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο, ύμνος στην ελληνική γλώσσα που συνηθίσαμε να κακοποιούμε καθημερινά ή έστω να μην αντιδρούμε στην κακοποίησή της.
Αργότερα διάβασα την "Ανεμώλια". Βιβλίο-σταθμός για μένα. Όπως έχω ξαναπεί, είναι ένα βιβλίο για άντρες που θα πρέπει να διαβάσουν όλες οι γυναίκες! Είναι το "εγχειρίδιο" του ενήλικου που στην ουσία μένει για πάντα παιδί!
Φοβόμουν να διαβάσω το τελευταίο του βιβλίο, τις "Λίγες και μία νύχτες". Έτρεμα να μην απογοητευτώ, να μην γκρεμιστεί η εικόνα που είχα δημιουργήσει.
Δοξάζω την στιγμή που αποφάσισα να το αγοράσω πριν απο μερικές μέρες!
Οι "Χίλιες και μία νύχτες" δεν είναι απλά ένα βιβλίο, είναι ένα ταξίδι, ένας ύμνος στον έρωτα. Ο Ζουργός έχει την ιδιότητα όχι μόνο να πλάθει χαρακτήρες αλλά και να δημιουργεί εικόνες τόσο ώστε, ακόμα κι εγώ που δεν έχω πάει ποτέ μέχρι σήμερα στη Θεσσαλονίκη, να ορκίζομαι σήμερα πως έχω δει από κοντά την συνοικία των Εξοχών!
Το βιβλίο είναι νοσταλγικό, γεμίζει τα ρουθούνια του αναγνώστη με εικόνες και μυρωδιές της πιο πολυ-πολιτισμικής πόλης της Ελλάδας. Ταξιδεύει 70 χρόνια στην ιστορία της Θεσσαλονίκης με πλοίο τον έρωτα. Προκαλεί πόνο αλλά και λυτρώνει τους ήρωές του την τελευταία στιγμή. Το συνηθίζει αυτό ο Ζουργός, κρατάει τον πόνο μέχρι τις τελευταίες 10 σελίδες. Άλλωστε, τί πιο δημιουργικό, τί πιο λυτρωτικό από τον πόνο του έρωτα;
Λίγο πριν το τέλος διάβασα μια παράγραφο που μου έκανε τεράστια εντύπωση. Μέσα στις γραμμές της κατάλαβα πως τελικά η ιστορία της Ελλάδας δεν διαφέρει και πολύ από πόλη σε πόλη....

"Στα χρόνια που ακολούθησαν οι εργολάβοι έκαναν χρυσές δουλειές. Οι πολυκατοικίες  άρχισαν να σκιάζουν με το ύψος τους όλους τους δρόμους της πόλης. Αρχοντικές μονοκατοικίες και μέγαρα του πρώτου πολέμου τα πυροβολούσαν στον αυχένα κι αυτά έπεφταν σαν άλογα χτυπημένα, χλιμίντριζαν για μια στιγμή και ύστερα χάνονταν μες στη σκόνη και τη χλαπαταγή των τοίχων που κατέρρεαν. Διόρωφα με σφυρήλατες μαρκίζες και γύψινα αετώματα, μέγαρα με τρούλους και πυργίσκους στην κορυφή, τουρκόσπιτα με αυλές και γεράνια, όλα κάτω να σφαδάζουν μες τα αίματα.
Ύστερα από τον αφανισμό τους, γεννήθηκαν τέρατα. Έξι όροφοι, εφτά, οχτώ, μπαλκόνια, κάγκελα, μπαλκόνια.... Εκεί ψηλά στα σύννεφα, που τέλειωναν οι πολυκατοικίες, χτίστηκαν μικρά πλυσταριά. Ταράτσες, θέα στη θάλασσα, κάποιοι φωτογραφίζονταν με θέα τον Χορτιάτη, στα σύρματα απλωμένα ρούχα, λευκά σεντόνια που τα κυμάτιζε ο αέρας, τα σάβανα των παλιών σπιτιών, αυτών που εκτελέστηκαν και έγιναν χώμα στην άκρη αχάραγων δρόμων...."

Η ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα.

Διάβασέ το, κάτι δικό σου θα βρεις εκεί μέσα...