Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Τάσος Λειβαδίτης


Έζησα μια συγκλονιστική στιγμή στις 7 Ιουνίου στο Κηποθέατρο Νίκος Καζαντζάκης του Ηρακλείου, όταν με έκπληξη άκουσα για πρώτη φορά τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να ερμηνεύει ζωντανά το μελοποιημένο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη "Πού είσαι". Ήταν μια έντονη στιγμή, είναι από τα τραγούδια εκείνα που δεν "χωράνε" σε μια συναυλία, από αυτά που προκαλούν έντονη ψυχολογική φόρτιση που, στην δική μου περίπτωση, δεν κατάφερνα να διαχειριστώ μέχρι που ξέσπασε η λυτρωτική μπόρα που περιγράφω στο http://psihotherapia.blogspot.de/2017/06/blog-post_8.html
Τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη τον γνώρισα 5 χρόνια μετά τον θάνατό του το 1993. Ο τότε υπουργός πολιτισμού χαρακτήρισε σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη τους ποιητές "λαπάδες" και ο Βασίλης αντέδρασε κυκλοφορώντας, σε μουσική του αξέχαστου τότε διευθυντή του 3ου προγράμματος της ΕΡΑ Γιώργου Τσαγκάρη, τον δίσκο "Φυσάει".
Το "Φυσάει" είναι μια δισκογραφική δουλειά που αδίκησε τον εαυτό της. Κυκλοφόρησε όπως ανέφερα σαν απάντηση σε έναν χαρακτηρισμό αλλά δεν υποστηρίχθηκε ποτέ όσο θα έπρεπε. Λίγοι ήταν εκείνοι που αγόρασαν τον δίσκο, ακόμα λιγότεροι αυτοί που θυμούνται σήμερα τα τραγούδια που περιείχε.
Εμένα μου έμεινε για πάντα χαραγμένη στην ψυχή, θέλεις γιατί πάντα σκεφτόμουν "αντισυμβατικά", θέλεις γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν τα χρόνια της δύσκολης εφηβείας;
Νοιώθω ευλογημένος πάντως βραδυές σαν τη χτεσινή που φτάνει στ' αυτιά μου η μελωδία του Τσαγκάρη, οι στίχοι του Λειβαδίτη, όλα στη σκέπη της φωνής του αγαπημένου Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

"...Έβρεχε εκείνο το βράδυ.
Έβρεχε.
Ανέβηκα τα σκαλιά κανείς στην καμάρα
Έβρεχε;
Έτρεμε στ’ ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα;
Έβρεχε..

"-Φεύγω μη ζητήσεις να με βρεις. Αγαπώ άλλον!" έγραφε.
Αγαπώ άλλον!
Πού είσαι;
Πού να πάω;
Φυσάει, κρυώνω.
Πού είσαι;
Πού να πάω;
Φυσάει, κρυώνω;

Οι δρόμοι λασπωμένοι, κίτρινα φώτα.
Έβρεχε.
Ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω απ’ τις ομπρέλες τους.
Σε λίγο θα ανάβουνε το φως,
θα κοιτάζονται στα μάτια και θα πετάν από πάνω τους όλη τη μοναξιά.
Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους.
Όλα στην εποχή μας διαφημίζονται γιατί όχι και αυτό;
Έβρεχε….

"Αγαπώ άλλον!"
Με κόκκινα πελώρια γράμματα θα `ταν υπέροχη διαφήμιση.
Γιατί όχι και αυτό:
"Αγαπώ άλλον!"
Πού είσαι;
Πού να πάω;
Φυσάει κρυώνω...
Πού είσαι;...."
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου