Ψυχοθεραπεία: "-Μπαμπά, γιατί τον φωνάζουν Δράκο;"

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι ένας ζωντανός θρύλος.
Είναι ένα είδωλο για τα σημερινά παιδιά αλλά περισσότερο για μας που τον γνωρίσαμε στο Eurobasket του 1987 σαν καλοθοσφαιρστή και το 2005-2006 σαν προπόνητη της καλύτερης ίσως εθνικής ομάδας μπάσκετ όλων των εποχών.

Στις 23 Μαΐου βρέθηκε στις εγκαταστάσεις του Ηράκλειο ΟΑΑ για να μιλήσει στα παιδιά των ακαδημιών του συλλόγου και φυσικά, οι γονείς που ανήκουμε στην γενιά του '87 δεν χάσαμε την ευκαιρία!
Στην αρχή ο "Δράκος" ήταν αμήχανος, προσπαθούσε να βρει ένα τρόπο να ανοίξει την κουβέντα.
Πήρε την πορτοκαλί μπάλα από ένα παιδί, άρχισε να την κυκλοφορεί στα χέρια του λες και ήθελε τη βοήθειά της να ξεκινήσει.
Για μια στιγμή έπεσε σιωπή στο γήπεδο. Οι περισσότεροι νοιώσαμε λιγάκι παράξενα, αμήχανα. Ο Δράκος κοιτούσε την μπάλα στα χέρια του, έψαχνε τα λόγια του, τα ζύγισε και άρχισε να μιλάει!

Μακάρι να είχα ηχογραφήσει όσα είπε γιατί πραγματικά είχαν μεγάλη αξία να τα ακούς από το στόμα ενός τόσο μεγάλου αθλητή.
Μίλησε στα παιδιά, όχι για πρωταθλήματα και κύπελλα, αλλά για τον τρόπο ζωής που θα πρέπει να έχουν.
Τους είπε να ακολουθούν τα όνειρά τους και να προσπαθούν κάθε μέρα να τα κάνουν πραγματικότητα.
Τους μίλησε για το σχολείο, για τη γνώση που είναι πάντα χρήσιμη.
Για την διατροφή και τις καθημερινές τους συνήθειες.

Μά, αυτό που μου έκανε εντύπωση περισσότερο από όλα ήταν πως τους ανέφερε πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος για όλους, δεν είναι κανείς άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Εκείνο τον εαυτό που θέλει να μας κρατήσει στο κρεβάτι για να μην πάμε στην προπόνηση.
Αυτόν που συνεχώς μας φωνάζει να σταματήσουμε για να ξεκουραστούμε.
Εκείνος ο ίδιος που διαρκώς προσπαθεί να μας κρατήσει στην στασιμότητα, την αφάνια, την απραξία.Τη "μη ύπαρξη"...
Το συναίσθημα αυτό είναι πολύ γνώριμο για όποιον βάζει στόχους στη ζωή του.

Τον Παναγιώτη Γιαννάκη τον φώναζαν Δράκο γιατί μέσα στο γήπεδο ήταν πάντα τόσο αφοσιωμένος στον στόχο του που τα μάτια του λες και πετούσαν φωτιές!
Δεν ήταν απλά το "Βλέμμα της Τίγρης" όπως έλεγε το ομώνυμο τραγούδι που έπαιζε στα μεγάφωνα του ΣΕΦ του 1987, όταν η Εθνική Ελλάδος έμπαινε στο γήπεδο.
Ήταν η φωτιά της θέλησης, το πείσμα, η αφοσίωση που οδήγησε μια μικρή χώρα με καμία παράδοση στο μπασκετ, να τα βάλει με τα μεγαθήρια της δεκαετίας του 1980, να τα νικήσει και να γίνει μια απο τις μεγαλύτερες δυνάμεις του παγκόσμιου ομαδικού αθλητισμού.

Αυτό που κατάλαβα για μία ακόμα φορά χτες είναι πως τελικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή.
Τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί, τίποτε δεν έρχεται μόνο.
Μόνο η σκληρή δουλειά και η υπέρβαση οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Μόνο έτσι μπορεί κανείς μας να νικήσει τον χειρότερο και πιο επίμονο αντίπαλο.

Τον ίδιο του τον εαυτό.