"Εδώ Πολυτεχνείο..."

Το περασμένο Σάββατο, εκπλήρωσα ένα παιδικό μου όνειρο.
Στάθηκα έστω και για λίγες στιγμές εμπρός από την είσοδο ενός από τα πιο ιστορικά κτίρια της Ελλάδας, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου...
Στάθηκα για λίγο μπρος από την καγκελόπορτα που έριξε το άρμα μάχης τη βραδυά της 17η Νοεμβρίου του 1973.
Είδα με τα μάτια μου τις κολώνες που οι φοιτητές κρέμονταν σαν τα σταφύλια μπρος στα όπλα του καθεστώτος και δεν δείλιασαν, δεν έσκυψαν το κεφάλι, έμειναν εκεί μέχρι το τέλος...
Και άλλαξαν την ιστορία αυτού του τόπου, τον έβγαλαν από τον γύψο...

Ξέρω, κάποιοι θα πουν πως η γενιά του Πολυτεχνείου πρόδωσε τα ιδανικά της.
Πως όσοι επαναστάτησαν εκείνο τον Νοέμβρη συμβιβάστηκαν, έγιναν οι ίδιοι "καθεστώς" και φτάσαμε στις μέρες μας να θεωρούμε το Πολυτεχνείο σαν την αρχή του τέλους για τη χώρα, σαν τη αφετηρία της διαδρομής που οδήγησε σε όσα ζούμε σήμερα και έχουν φέρει τη χώρα πέρα από τα πρόθυρα της καταστροφής.
Δύσκολα θα διαφωνήσω, όμως, ποιά γενιά δεν έχει τις παθογένειές της;
Η γενιά του "ΟΧΙ" δεν ήταν εκείνη που έφερε τον εμφύλιο, τις εξορίες και το παρακράτος του 50 και του 60;

Το νόημα του Πολυτεχνείου, της ανάτασης μπρος στην απολυταρχία, δεν μπορεί να εκλείψει ούτε να σπηλωθεί από τίποτα και κανέναν.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν μόνο οι άνθρωποι, ήταν η φλόγα της νιότης που αντιστάθηκε, που είχε το θάρρος και το θράσος να κάνει ό,τι δεν έκανε κανείς άλλος μέσα στην επταετία.
Ήταν τα παιδιά που μάτωσαν και δεν έγιναν ποτέ γνωστά γιατί δεν έγιναν πολιτικοί "άρχοντες" στην μεταπολίτευση.

Είναι αυτά τα παιδιά με το λυπημένο βλέμμα που έδωσαν πνοή στην προτομή του φοιτητή λίγα μέτρα από την είσοδο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων...

Οι παραπάνω φωτογραφίες χορηγούνται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.