"Οι ρετσίνες του βασιλιά" του Ισίδωρου Ζουργού...

Έχοντας διαβάσει τα περισσότερα από τα μυθιστορήματά του, φτάνει να δω και μόνο το όνομα του Ισίδωρου Ζουργού στο ράφι του βιβλιοπωλείου για να σηκώσω το χέρι μου και να ακουμπήσω το βιβλίο που το φέρει.
Ξεκίνησα να διαβάζω τις "Ρετσίνες του Βασιλιά" χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο Ζουργός έχει την ικανότητα να πλάθει χαρακτήρες, να χτίζει την εικόνα τους και να τους δίνει τη θέση ακριβώς που τους ταιριάζει στο χαρτί. Ο καθένας έχει το ρόλο και την σημασία του, ακόμα και ο φαινομενικά πιο ασήμαντος γίνεται σημαντικός παράγραφο με την παράγραφο και έχει τη δική του θέση στο τέλος κάθε ενότητας. Είναι ο τρόπος που ξεδιπλώνει τις ιστορίες του τέτοιος που, στην πορεία φτάνει ο αναγνώστης να αναζητά τον κάθε χαρακτήρα διερωτημένος "-Πού είναι ο τάδε;", "-Τί κάνει ο δείνα", ζώντας και ο ίδιος την αγωνία της έκβασης της ιστορίας, όχι μόνο για τους πρωταγωνιστές, αλλά και για τους δεύτερους και τρίτους "ρόλους".
Οι "Ρετσίνες του Βασιλιά" είναι ένα σκληρό βιβλίο καθώς μιλάει για την μοναξιά σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο πρόσωπο.
Αναφέρεται στην ζωή ενός ανθρώπου κοσμοπολίτη με πορεία ονειρεμένη, με χρήματα, ταξίδια και γυναίκες σε υπερθετικό βαθμό που φτάνει λίγο πριν την δύση της ζωής του να παλεύει μόνος με τις σκιές και τα φαντάσματα μιας ζωής που δεν έζησε, που φαινομενικά μονάχα ήταν τέλεια.
Ακόμα και τότε, λίγο πριν το τέλος, αρνείται πεισματικά να δει ποιοί είναι οι άνθρωποι που πραγματικά νοιάζονται γι αυτόν, ποιά είναι η πραγματική του οικογένεια. Ακόμα-ακόμα ποιά ήταν τα σφάλματα που τον άφησαν μόνο, ίσως σε συνδυασμό με ανθρώπους  που, αντί να προσπαθήσει να συμφιλιωθεί μαζί τους, τούς κράτησε στο περιθώριο, επιλέγοντας να ζήσει μια ζωή "ψυγείο, φαινομενικά ανεπηρέαστη από εξωγενείς παράγοντες που θα έβαζαν σε κρίση τις ισορροπίες που είχε δημιουργήσει, στο μυαλό του και μόνο όπως αποδεικνύεται.
Όλα αυτά μέχρι που....
Πόσο πόνο μου προκάλεσε η μοίρα του βασικού χαρακτήρα του μυθιστορήματος από την στιγμή που συνειδητοποιεί την προδοσία γύρω του μέχρι το τέλος που η μοναξιά, λίγο πριν τον αποτρελάνει, σπάει στα δυο με τη ζωή να γράφει τον επίλογο τραγικά, μέσα στην οδύνη!
Ο Ζουργός σε όλα του τα μυθιστορήματα βάζει ως συμπρωταγωνιστή τον θάνατο, πράγμα φυσιολογικό και αναμενόμενο αφού ενσαρκώνει χαρακτήρες πραγματικούς, αναπόσπαστο κομμάτι των οποίων οφείλει να είναι η απώλεια. Αυτό που μου έλειψε στις "Ρετσίνες του Βασιλιά" ήταν η τελική λύτρωση του χαρακτήρα, έστω και μέσα από τον πόνο ή για να το εκφράσω καλύτερα, η λύτρωση που θα ερχόταν λιγότερο επώδυνα από ότι ήρθε τελικά.
Έχοντας διαβάσει τα έξι τελευταία βιβλία του ταλαντούχου συγγραφέα, τον κατατάσσω σίγουρα ως έναν από τους πέντε πιο αγαπημένους μου λογοτέχνες. Τα μυθιστορήματά του κρατούν περίοπτη θέση στην βιβλιοθήκη μου δίπλα στα βιβλία του Καζαντζάκη, του Καββάφη, του Καρυωτάκη, του Λειβαδίτη και του Dan Brown.
Δώσε οπωσδήποτε μια ευκαιρία στις "Ρετσίνες του Βασιλιά". Σίγουρα θα σε κάνουν να πονέσεις κάποιες στιγμές, μήπως όμως αυτός δεν είναι ο σκοπός;

Μήπως έτσι δεις επιτέλους τα δικά σου λάθη;