Η "Αγία Αμοιβαιότητα"....

Η Μάρω Βαμβουνάκη δεν έχει καταφέρει να με συγκινήσει συνολικά σαν συγγραφέας. Χειρίζεται μεν άπταιστα τον λόγο, όμως θεωρώ τα γραπτά της, απλοϊκά να το πω; Ενδεχομένως να μου φαντάζουν φτωχά σε σχέση με αυτό που θα περίμενα να διαβάσω από έναν άνθρωπος με το επίπεδο της μόρφωσής της.

Ωστόσο, τη θαυμάζω και συνεχίζω να την διαβάζω καθώς είναι απολύτως κυνική με τους χαρακτήρες που πλάθει. Δεν τους "στολίζει", δεν πασχίζει να τους αποκαταστήσει καλά και σώνει στα μάτια του αναγνώστη, παρά τον ωθεί να τους κρίνει με τις ανθρώπινες στιγμές τους, με τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες τους.

Χώρια που μου αφήνει πάντοτε την αίσθηση πως χρησιμοποιεί τις ιστορίες της σαν "όχημα" προκειμένου να μιλήσει για πράγματα πιο ιδιαίτερα, νοήματα πιο βαθιά, χωρίς ο τρόπος που επιλέγει να το κάνει να ξενίζει τελικά τον αναγνώστη ή να του αποσπά την προσοχή από το μονοπάτι που χαράζει το μυθιστόρημα. Ίσα-ίσα.

Το βίωσα ξεκάθαρα αυτό το συναίσθημα διαβάζοντας το "Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο", το βίωσα και τώρα στο "Ένας αφηρημένος άντρας", ίσως μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό.

Στο τελευταίο της μυθιστόρημα είναι τόσο έντονη η προσπάθειά της να περάσει μηνύματα στον αναγνώστη που η ιστορία σε κάποιες στιγμές λες και περνάει σε δεύτερη μοίρα. Τα γεγονότα εκτυλίσσονται στον μονόλογο της πρωταγωνίστριας τόσο γρήγορα που ορισμένες φορές έφτασα να αναρωτιέμαι αν ήταν πραγματικά ή ένα συγγραφικό εύρημα για να δωθεί έμφαση στην ιστορία μέσα από παράλληλες εκδοχές.

Τί θα μου μείνει από το "Ένας αφηρημένος άντρας";

Πέρα από το ευρυματικό τέλος που πολύ εύστοχα χρησιμοποιεί η συγγραφέας για να τονίσει την αξία και το βαθύτερο νόημα του "φίλου" στη ζωή, δύο πράγματα:

Το πρώτο είναι η "Αγία Αμοιβαιότητα", μια υπόσταση που εφευρίσκει η Βαμβουνάκη για να περιγράψει το γεγονός πως το πάθος σε μια σχέση χρειάζεται δύο  για να φτάσει σε επίπεδα θεόρατα, που όπως λέει χαρακτηριστικά, " δεν μπορείς από μόνος σου, εν κενώ να πυροδοτήσεις τέτοιο καμίνι, εκτός κι αν είσαι ανισόρροπος, αυτιστικά εγωκεντρικός, άρρωστος ψυχικά όπου ο υποκειμενισμός και ο ιδιωτικός κόσμος φτιάχνει ό,τι θέλει και όπως τα πράγματα και τα σημεία στο κεφάλι σου!".

Το δεύτερο είναι η θέση που παίρνει απέναντι στην κατάθλιψη, μια λέξη που μάθαμε μ' αυτή να ντύνουμε όλα τα δεινά του κόσμου τα τελευταία χρόνια, λέγοντας:

"...Δεν μ' αρέσει η λέξη κατάθλιψη που τόσο ευρέως έχει αντικαταστήσει την ωραία λέξη δυστυχία, την ωραία λέξη πένθος, την ωραία λέξη πόνος η μελαγχολία..."

"... Ο άνθρωπος δεν γίνεται να μην πονάει, να μην πενθεί, να μην μελαγχολεί στα επώδυνα που συμβαίνουν, οι υπερβολικές άμυνες είναι ψυχασθένεια ακόμα και πνευματική, ανωριμότητα..."

"... Η ματαίωση του πένθους πληρώνεται εν καιρώ λένε, σε εκδικείται η απώλεια που δεν θρήνησες..."

Τη λατρεύω τη Μάρω Βαμβουνάκη.

Αν και είναι κοντά στον Θεό, αν και απέχει λίγο από την θρησκεία, δεν παύει ποτέ να αντιμετωπίζει με επιείκια τους ήρωές της για ό,τι κι τους "σπρώξει" η καρδιά τους να πράξουν.

Αγαπώ τα γραπτά της καθώς μέσα από την απλότητά τους καταφέρνουν να μου εμφυσήσουν έναν αέρα αισιοδοξίας.

Μου γλυκαίνουν τη σκέψη.

Με απενοχοποιούν.

"...Όχι, δεν με ενδιαφέρει απόψε η αμαρτία! Ούτε υποψιάζομαι πως υπάρχει τέτοια κατάσταση. Άραγέ, το να αμαρτάνεις προϋποθέτει συνείδηση; Ή και ασυνείδητα τη φορτώνεσαι και πληρώνεις μετά; Μεγάλο θέμα αλλά απόψε μάταιο..."

Πόσο συμφωνώ...