Αντίο 2019!

Είναι λάθος να περιμένουμε την τελευταία μέρα του χρόνου για να κάνουμε απολογισμό.
Αυτή είναι μια δουλειά που θα πρέπει να κάνουμε κάθε μέρα της ζωής μας, να μετράμε τα ίσια και τα στραβά για να δούμε τί πήγε λάθος, τί μπορεί να διορθωθεί, τί όχι.
Είναι ένας καλός τρόπος να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας, να μην αφήσουμε τη ζωή μας να βαλτώσει, να γλιτώσουμε από την καθημερινότητα που μας πνίγει.
Απόψε λοιπόν, δεν θα επιχειρήσω απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Απλά δεν μπορώ να σταματήσω το μυαλό μου από το να γυρίζει ξανά και ξανά από το πρωί στις γνώριμες γειτονιές των στιγμών που πέρασαν, μαζί με τις προηγούμενες 365 μέρες.
Θυμάμαι τις στιγμές που με γλύκαναν, που ταξίδεψαν το μυαλό μου πέρα από κάθε λογική κάποιες φορές.
Έχω ήδη ξεχάσει εκείνες που πικράθηκα και συνεχίζω να ευλογώ κάθε δυσκολία που συνάντησα στον δρόμο μου γιατί με έκανε καλύτερο άνθρωπο.




Αν πρέπει να κρατήσω τις στιγμές του 2019 που με σημάδεψαν, δεν είναι καθόλου δύσκολο.




Η πρώτη είναι η έκθεσή μου στο παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού στα πλαίσια της Αθέατης Πόλης. Πέρα από την επιτυχία του εγχειρήματος που αποτελούσε ένα όνειρο χρόνων για μένα, μου δίδαξε πως τίποτα δεν μπορεί να μου σταθεί εμπόδιο φτάνει να θέλω πολύ να το πραγματοποιήσω.




Η δεύτερη είναι ο 37ος Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας.
Μέσα από τα εμπόδια, σωματικά και ψυχολογικά που βρέθηκαν μπροστά μου μέχρι να σταθώ στην εκκίνηση, τις ιδιαιτερότητες του αγώνα αυτού καθε αυτού καθώς και του "ιδιαίτερου" τερματισμού μέσα σε μια εξαιρετικά φορτισμένη μου στιγμή, διδάχτηκα πως στον μαραθώνιο όπως και στην ζωή, ξεκινάμε και τερματίζουμε μόνοι, ολομόναχοι. Είναι μεγάλη πλάνη να περιμένουμε κάποιον να μας χαμογελάσει στην διαδρομή, κανείς δεν μπορεί ούτε τη χαρά να μοιραστεί, ούτε τον πόνο.




Κοιτάζω μπροστά με απόλυτη συνείδηση.
Χαμογελώ για καθετί όμορφο θα έρθει και προσμένω με λαχτάρα κάθε άσχημο για να εξελιχθώ.


Και συνεχίζω...




Καλή χρονιά αγαπημένοι!