Όχι μόνο εκείνες που "ζουν" σε ναούς, ζωγραφισμένες σε ξύλο, που ακούν με υπομονή και κατανόηση τα προβλήματα όσων πιστεύουν σε εκείνες.
Γιορτάζουν οι "Παναγίες" του κόσμου τούτου, οι γυναίκες οι πονεμένες που ψάχνουν καταφύγιο από τον πόνο, που έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους, που αντιμετωπίζουν προβλήματα πέρα από την λογική και ψάχνουν λύτρωση στο εξώκοσμο, στο μη προφανές.
Από το πρωί που ξύπνησα, από το μυαλό μου δεν μπορεί να βγει μια πολύ καλή μου φίλη, όχι τυχαία.
Είναι μια από τις "Παναγίες" που περιγράφω παραπάνω.
Η Λυβία είναι μια εξαιρετική γυναίκα, δυναμική επιχειρηματίας, παντρεμένη με δύο παιδιά. Εδώ και δύο χρόνια περίπου ταλαιπωρείται από μια ασθένεια και δίνει παλικαρίσια τον αγώνα της. Με το κεφάλι ψηλά, το χαμόγελο στα χείλη, χωρίς να το βάζει κάτω ούτε στιγμή.
Για να μπορέσει να ξεχαστεί λιγάκι από την περιπέτειά της, τα παιδιά και ο άντρας της της έκαναν δώρο το ταξίδι που ονειρευόταν χρόνια. Το ταξίδι στη Βενετία.
Το περίμενε με λαχτάρα και ανυπομονησία, σαν παιδί που περιμένει να κλείσουν τα σχολεία για να βρεθεί με τους φίλους του.
Έτσι κι εκείνη, μετρούσε ανάποδα τις μέρες και τις υποχρεώσεις που έπρεπε να φύγουν για να μπορέσει να βρεθεί στην πόλη που όχι άδικα, στην πόλη που λαχταρούσε από παιδί.
Είχαμε να μιλήσουμε καιρό.
Ένα πρωί Κυριακής, εκεί στα μέσα του Μάρτη, μου έστειλε την παραπάνω φωτογραφία. Είναι από την Santa Maria della Salute.
Δεν είναι ένας τυχαίος ναός της Παναγίας.
Όσοι αγαπάμε το Ηράκλειο και ενδιαφερόμαστε για το παρελθόν του, γνωρίζουμε πως στον ναό αυτό φυλάσσεται από το 1669 που φυγαδεύτηκε από τους Ενετούς λόγω της κατάληψης του Χάνδακα από τους Τούρκους, η εικόνα της Παναγίας Μεσοπαντίτισσας που μέχρι τότε βρισκόταν στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Τίτου.
Η Λυβία ξέρει πως ένας από τους λόγους που θα ήθελα να βρεθώ κάποια μέρα στη Βενετία, είναι αυτός ο ναός. Αυτό το εικόνισμα.
Κάτω από την φωτογραφία μου έγραφε:
"-Κάθησα μπρος από την εικόνα της και έκλαψα.
Της είπα ότι κάποτε θα πας κι εσύ"
Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου τόσο για την φωτογραφία, όσο και για το μήνυμα.
Η καρδιά μου δέθηκε κόμπος, όμως μόνο για μία στιγμή.
Μετά συνειδητοποίησα πως, ένας άνθρωπος που περνάει μια τέτοια περιπέτεια και ζούσε το ταξίδι που πάντα ονειρευόταν, είχε την ευαισθησία να πάρει μαζί του όλους εκείνους που το λαχταράνε και όχι να το κρατήσει για τον εαυτό της!
Αυτό είναι πραγματικό μεγαλείο ψυχής.
Αυτή είναι μια πραγματική "Παναγιά" που, παρόλο που ζει στον πόνο και την αμφιβολία, έχει την ευαισθησία να νοιαστεί για όλους τους υπόλοιπους, πέρα από τον εαυτό της.
Χρόνια πολλά.
Μακάρι να υπάρχουν "Παναγίες" για πάντα στον κόσμο ώστε να υπάρχει λόγος ύπαρξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου