Σαν φιγούρα του Λειβαδίτη...

"Ήταν ένας νέος ωχρός.

Χειμώνας. Κρύωνε.

"-Τί περιμένεις;" του λέω.

"-Τον άλλο αιώνα" μου λέει..."

Τάσος Λειβαδίτης

Πολύ κοντά στο πατρικό μου είναι ένα μικρό ψιλικατζίδικο.
Μικρό μαγαζάκι, φτωχικό.
Τρία σκαλιά από τον δρόμο, στο υπερυψωμένο του πεζοδρόμιο κάθεται κάθε απόγευμα, χειμώνα-καλοκαίρι ένα παλικάρι, είναι δεν είναι 45 χρονών.
Στην ίδια πάντα θέση.
Φορώντας τα ίδια μαύρα ρούχα.
Με το ίδιο τύπου-δερμάτινο σακάκι.
Καπνίζει ασταμάτητα με το κορμί του γυρτό και το ανέκφραστο βλέμμα του χαμηλωμένο στο δρόμο.
Σχεδόν ακίνητος, λες κι έχει παγώσει ο χρόνος.
Λες και προσπαθεί να αντέξει το βάρος που του φόρτωσε η μοίρα.

Λες και τον κοιτούσε ο Λειβαδίτης όταν έγραφε...