Το βάθρο μου...

Με ρωτάς γιατί τρέχω Μαραθώνιο.
Με ρωτάς τί είναι αυτό που μου απορροφάει τη μισή ζωή, που με κρατάει μακριά από εκείνα που εσύ ονομάζεις διασκέδαση, από το ποτό, το ξενύχτι, τις καταχρήσεις, το φαγητό.
Με ρωτάς τί τρέλα είναι αυτή που με πιάνει και σηκώνομαι από το κρεβάτι μου πριν ξημερώσει, χειμώνα καλοκαίρι, με ζέστη και κρύο και βγαίνω στο δρόμο για να τρέξω, να προετοιμαστώ, να προπονηθώ.
Με ρωτάς γιατί εξακολουθώ να το κάνω αφού δεν πρόκειται ποτέ να γίνω δρομέας επιδόσεων αφού δεν πρόκειται ποτέ να τερματίσω σε λιγότερο από 4 ώρες.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, άκου κάτι που έχω να σου πω.
Ο Μαραθώνιος είναι η κραυγή που βγαίνει μέσα από την ψυχή μου και φτάνει μέχρι τον ουρανό. Αυτή είναι η προσευχή μου, η παράκλησή μου στο Θεό.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βγάλω αυτή  την κραυγή παρά μόνο να τρέξω, να εξαντληθώ, να φτάσω στα όριά μου.
Η κραυγή μου απλώνεται παντού και ουρλιάζει:

Υπάρχω
Είμαι εδώ
Επιλέγω
Ζω.

Είναι η απόδειξη που έχω ανάγκη να δώσω στον εαυτό μου πως είμαι ικανός, φτάνει να το θελήσω και να το πιστέψω, να κάνω τα πάντα.
Πως το κορμί μου πειθαρχεί στις επιθυμίες μου και ακολουθεί τις προσταγές του μυαλού μου.
Είναι το σημείο αναφορά για μένα πως, αν πάψεις τα ευχολόγια και τις προσδοκίες, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να πιάσεις τον βράχο και να τον στίψεις.
Αυτό είναι ο Μαραθώνιος για μένα.
Το κυνήγι των επιδόσεων είναι για άλλους, εγώ απλά θέλω να τρέχω με το κεφάλι ψηλά, να τερματίζω χαμογελαστός και να κλαίω με το μετάλλιο στον λαιμό μου θέλοντας να αγκαλιάσω όποιον βρίσκεται μπροστά μου...

Αυτό είναι το βάθρο μου...