Πόνημα...

Παρακολουθούσα πριν από πολλά χρόνια μια συνέντευξη του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στην τηλεόραση, ό,που μεταξύ άλλων, είχε πει πως:
"-Στον έρωτα δεν πάμε για να νοιώσουμε όμορφα. Πάμε για να πονέσουμε, για να μαζέψουμε εμπειρίες, για να έχουμε να λέμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας!"
Τότε μου είχε φανεί τόσο δυσάρεστο, τόσο αντιφατικό! Μα είναι δυνατόν να αποζητάς τον πόνο;
Κι όμως, στα λόγια αυτά κρύβεται μια πραγματικότητα που, όσο κι αν πονάει, είναι πέρα για πέρα αληθινή.


Ο πόνος όσο κι αν φαίνεται παράλογο, είναι ευλογία για τον δημιουργό!
Η ευτυχία είναι κενό.
Είναι ένα βήμα προς το τέλμα.
Του ρίχνει ένα πέπλο στα μάτια που τον εμποδίζει να δει μπροστά του.
Δεν τον αφήνει να δημιουργήσει, να κάνει το καθήκον του προς τον εαυτό του.
Δεν είναι τυχαίο που την δημιουργία την αποκαλούμε συνήθως "πόνημα"!
Ο πόνος είναι που την προκαλεί, την σπέρνει, τη θερίζει.
Ο πόνος είναι που την κάνει ψωμί και θρέφεται όποιος την δει, την αγγίξει, την διαβάσει.


Πονάς;
Πιάσε την πένα, το πινέλο, την κιθάρα.
Γράψε, ζωγράφισε, δημιούργησε!!
Όσο περισσότερο πονάς, τόσο καλύτερα.
Έτσι θα βρει το μέσα στο διέξοδο στην δημιουργία, όταν πλέον έχει στερέψει ο θυμός, τα δάκρυα, οι λυγμοί, όταν η φωνή δεν θα μπορεί πλέον να φτάσει στα χείλη για να ουρλιάξεις, η δημιουργία είναι η έκφραση του πόνου.
Το ξέσπασμα.
Είναι ο χορός της οργής.
Η ανάπαψη...


Έχεις δει τον "Διαμοιρασμό των ιματίων του Χριστού" του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου;
Έχεις διαβάσει τον "Τελευταίο Πειρασμό" του Νίκου Καζαντζάκη;
Έχεις ακούσει το "Requiem" του Mozart;


Η θλίψη τα γέννησε όλα αυτά.
Ο πόνος.
Ο πόνος της ψυχής, ο αιώνιος, ο διαχρονικός.


Μην φοβάσαι να πονέσεις!
Αν το νοιώσεις, ξεδίπλωσε το λάβαρο της δημιουργίας και ξεκίνα!
Κάτι καλό θα βγει!