Η γενναία Παρασκευή....

Τη θυμάμαι λες και δεν έχει περάσει ούτε μέρα από τότε που ήμασταν συμμαθητές στο 3ο ΤΕΛ Ηρακλείου.
Εντυπωσιακή παρουσία αναμφισβήτητα.
Ξανθιά, πανύψηλη, με καλλίγραμμο κορμί, δεν ήταν από τα κορίτσια εκείνα  που θα έλεγες πως περνάνε απαρατήρητα.
Στα χείλη της είχε μόνιμα ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο, θυμάμαι πολύ έντονα πως όταν την κοιτούσα, αισθανόμουν  πως μέχρι και τα μάτια της χαμογελούσαν προσθέτοντας μια ακόμα νότα γοητείας πέρα από το πράσινο χρώμα τους.
"Παρή" ήθελε να τη φωνάζουμε, "Παρασκευή" ήταν το βαπτιστικό της.


Η Παρή είχε μια γλυκύτητα, μια καλοσύνη πρωτόγνωρη για γυναίκα με τη δική της εμφάνιση. Ήταν ανοικτός χαρακτήρας, μιλούσε με τους πάντες χωρίς να αγνοεί, χωρίς να διαλέγει τις παρέες της.
Δεν μπορώ ακόμα και σήμερα να καταλάβω, ποιός είχε κολλήσει δίπλα από το όνομά της το επίθετο "χαζή".
Στα χρόνια της κοινής μας πορείας στο σχολείο, το επίθετο αυτό την ακολουθούσε πάντα, και να πει κανείς πως φοιτούσαμε σε κανένα λύκειο που παρήγαγε πυρηνικούς επιστήμονες, να πω στα κομμάτια! Το 95% των αποφοίτων έμενε εκτός πανεπιστημιακών σχολών, το επίπεδο μας δε συνολικά ήταν κάτω του μηδενος. Παρ' όλα αυτά για ένα περίεργο λόγο, όλοι ασχολούμασταν με το IQ της Παρής...


Είχα να την συναντήσω απο τότε, από τις μέρες της αποφοίτησης συγκεκριμένα που είχαμε ανταλλάξει ένα αόριστο "-Τα λέμε" και χωρίσαν οι δρόμοι μας.
Πριν από κάμποσο καιρό, αργά το βράδυ, γυρνώντας από κανάλι σε κανάλι με το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης, μου φάνηκε πως είδα τη μορφή της. Σταμάτησα να πατώ τα πλήκτρα, ήταν όντως εκείνη.
Το βλέμμα μου στάθηκε πάνω της, μου φάνηκε τόσο ίδια αλλά ταυτόχρονα τόσο αλλαγμένη.
Πανέμορφη, χωρίς ψεγάδι! Το δεξί της μάτι σχημάτιζε μια ανεπαίσθητη ρυτίδα που θα έλεγες πως της πρόσθετε παρά της αφαιρούσε σε γοητεία.
Κι όμως, η ματιά της είχε κάτι το διαφορετικό, κάτι το ώριμο, το σοβαρό.
Το ανθρώπινο.
Η εκπομπή που εμφανιζόταν είχε σαν θέμα τις γυναίκες που είχαν νικήσει τον καρκίνο....
Κάθε μία έλεγε τη δική της ιστορία για το πως βίωσε την ασθένειά της, για την δύναμη που την βοήθησε να σταθεί στα πόδια της ξανά.
Έμεινα με το στόμα ανοικτό.
"-Όταν πήγαινα για χημειοθεραπεία, έφτιαχνα σχολαστικά τα μαλλιά μου, έβαφα το πρόσωπό μου, φορούσα τα πιο όμορφα ρούχα μου. Έλεγα όχι! Δεν θα με νικήσεις εσύ! ΕΓΩ θα σε νικήσω!", είπε και χτύπησε τη γροθιά της στο τραπέζι, συντρίβοντας λες το κεφάλι του θανάτου που είχε ζηλέψει την ομορφιά της και την ήθελε μόνο για τον εαυτό του.
Το βλέμμα της έβγαζε φωτιές, το ένοιωθε, το πίστευε, το ζούσε ξανά.
Ποιός;
Αυτό το κορίτσι που όλοι εμείς οι ανάξιοι το χαρακτηρίζαμε χαζό, τη γυναίκα αυτή που βρήκε τη δύναμη να πολεμήσει με τον θάνατο κοιτώντας τον στα μάτια!


Την Παρή προφανώς κανείς μας δεν την συγχώρησε για το χαμόγελο και την καλωσύνη που μοίραζε απλόχερα γύρω της στα σχολικά μας χρόνια.
Δεν ντράπηκα. Τα χρόνια πέρασαν και πλέον είναι πολύ αργά για να μετανοιώσω για την τότε συμπεριφορά μου.
Πήρα όμως ένα πολύ σημαντικό μάθημα εκείνο το βράδυ.
Δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάς τη δύναμη που κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του.
Μπορεί στην όψη να είναι πρόβατο και στην καρδιά λιοντάρι!


Μην κρίνεις.
Κοίτα την καρδιά και ρώτα τη.
Εκείνη θα σου πει όλη την αλήθεια.


Παρή, σ' ευχαριστώ πολύ για το μάθημα ζωής....


*Αφιερωμένο σε έναν άνθρωπο που θαυμάζω πολύ, μια γυναίκα μαχητή, ένα πραγματικό λιοντάρι.
Την Μαρία Πολύζου.