Κενότητα....

Από τις 6 Ιανουαρίου προσπαθώ να ολοκληρώσω ένα κείμενο για να το ανεβάσω εδώ και το μόνο που καταφέρνω είναι να βλέπω τον κέρσορα να αναβοσβήνει στην κενή σελίδα του κειμενογράφου...

Κάθομαι εκεί, τον κοιτάζω για ώρα, λες και προσπαθεί κι εκείνος να με πείσει να ξεκινήσω, να πατήσω τα πλήκτρα, αφού η φόρμα του κειμένου είναι μέσα μου, την έχω έτοιμη, ξετυλίγεται σαν εικονογραφημένο παραμύθι μέσα στο μυαλό μου!

Κι όμως...

Ανάμεσα στο μυαλό και τα δάχτυλα, μεσολαβεί η απόλυτη κενότητα...

Εντάξει, πλέον μπορώ να υπερηφανεύομαι πως έχω ένα κοινό με τους πραγματικούς συγγραφείς:

Έχω αδειάσει από συναισθήματα.

Ξέμεινα από το κίνητρο που θα λεκτικοποιήσει αυτό που νοιώθω για να είμαι ακριβής...

Αυτές τις μέρες διάβασα κάπου μια φράση που αποδίδεται στον Μαχάτμα Γκάντι:

"Οι μόνοι δαίμονες στον κόσμο, είναι εκείνοι που κυκλοφορούν ελεύθεροι στην καρδιά μας.

Εκεί πρέπει να δίνουμε τις μάχες μας..."

Ας δώσουμε τη μάχη λοιπόν κι ας χάσουμε!

Ίσως είναι ένα βήμα για να κερδιθεί ο πόλεμος...