Μάρθα...

Πριν λίγους μήνες γνώρισα τη Μάρθα.
Χορεύουμε μαζί φέτος, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά τον Νοέμβριο σε ένα μάθημα χορού.
Νέα κοπέλα, δροσερή. Ντελικάτη και όμορφη. Έχει μια ευγένεια που σε καθηλώνει, ένα χαμόγελο που το λατρεύεις από το πρώτο κιόλας λεπτό που θα την συναντήσεις.
Είναι επιστήμονας, μοριακή βιολόγος.
Στο άκουσμα του ονόματός της κατά την πρώτη μας γνωριμία, θυμήθηκα μια άλλη Μάρθα, αυτήν της εφηβείας μου.
Τη Μάρθα από τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά" του Κώστα Μουρσελά.
Έτσι ήταν κι εκείνη, λεπτεπίλεπτη, εύθραυστη.
Η εποχή που έζησε ωστόσο ήταν σκληρή και τη σμίλεψε όμορφη σαν την Κοιμωμένη του Χαλεπά, μέσα όμως από βαθιές χαρακιές και πόνο ανυπολόγιστο.
Ο πόνος ήταν που την έκανε να συμβιβαστεί.
Εκείνος ήταν ο μοναδικός σύντροφός της όταν τα άφησε όλα πίσω.
Ο πόνος....
Ούτε ο έρωτας, ούτε το χαμόγελο...
Αυτός μας δίνει τελικά τα χαλινάρια της ζωής στα χέρια και μας προστάζει να οδηγήσουμε το άρμα της!
Αυτός μας δίνει τα χρώματα και μας προκαλεί να ζωγραφίσουμε την Παράδεισο!


Ο πόνος θα σε κάνει "Μάρθα".
Όλα τα υπόλοιπα θα σε αφήσουν μια ζωή "Μανωλόπουλο"....