"Τί έμαθα περπατώντας τον κόσμο"...

Εξαιρετικό βιβλίο!
Με καθήλωσε στην κυριολεξία, είχα καιρό να διαβάσω κάτι που να με κρατήσει κολλημένο στις σελίδες του.
Η Διβάνη μέσα από τον άψογο χειρισμό του γραπτού λόγου, ξεδιπλώνει μοναδικά εικόνες με τις οποίες μόνο η φυσική παρουσία μπορεί να αντικρύσει.
Η συγγραφέας δεν φοβάται να εκφραστεί με λόγο καθημερινό, με εκφράσεις που κάποιοι λογοτεχνικά θα τις θεωρούσαν απρεπείς, το κάνει όμως με τρόπο τέτοιο που είτε διασκεδάζει τον αναγνώστη, είτε τον αγκαλιάζει με το συναίσθημα με τρόπο μοναδικό. Σε κάθε ταξίδι, σε κάθε κεφάλαιο.
Αυτό που αγάπησα ιδιαίτερα σ' αυτό το βιβλίο είναι πως δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του. Όχι, δεν είναι ένας ταξιδιωτικός οδηγός, δεν είναι ένα βοήθημα για να μάθει ο ταξιδιώτης τί τον περιμένει στις χώρες που είδε η συγγραφέας, δεν είναι ούτε το National Geographic, ούτε το Lonely Planet.
Είναι η κατάθεση ψυχής ενός ανθρώπου που από τα ταξίδια του έμαθε, όχι μόνο καινούργιους τόπους και κουλτούρες διαφορετικών πολιτισμών, αλλά και εκφράσεις της αδικίας ανα τον κόσμο που δεν μπορούσε καν να διανοηθεί, αν και το υποψιαζόταν.
Είναι μια καταγγελία για την χυδαία αντιμετώπιση των πληθυσμών των υπανάπτυκτων και αναπτυσσόμενων χωρών από τις ορδές των κακομαθημένων δυτικών τουριστών.
Είναι το δάκρυ της γυναίκας στην Αφρική, του παιδιού στην Ινδία.
Είναι ο πόνος της ψυχής κάθε συνειδητοποιημένου ανθρώπου....


Επειδή το ταξίδι μας ξεβρακώνει όπως λέει η Διβάνη...


"-Κατάλαβες τώρα γιατί είμαι εδώ; Γιατί εδώ ξαναβρήκα τα αφτιά και τα μάτια που είχα όταν γεννήθηκα.
-Ναι Τζέμ, κατάλαβα. Κατάλαβα επίσης και γιατί εγώ ταξιδεύω. Γιατί ακόμα τα ψάχνω...."

Ταξιδια ουσίας, όχι αναψυχής φίλε....