Όταν ήμουν μικρός, μέχρι και την ηλικία των 10-11 ετών, ήμουν ασθενικός. Πότε περνούσα παιδικές ασθένειες, πότε είχα γρίπη, πότε πρήζονταν οι αμυγδαλές μου και ο πυρετός ανέβαινε στα ύψη, δώστου να με τρέχουν οι δικοί μου στο Κέντρο Υγείας της Νέας Αλικαρνασού για να με εξετάσει ο συγχωρεμένος ο Κασαπάκης ο οικογενειακός μας γιατρός, ο Θεός να τον αναπαύσει, ήταν πάντα πλάι μας στα καλά και τα άσχημα.
Τους τοίχους του Κέντρου Υγείας θυμάμαι πως τους στόλιζαν αφίσες από τις πρώιμες διαφημιστικές καμπάνες του ΕΟΤ με μαγευτικές παραλίες από τα νησιά του κεντρικού Αιγαίου με γενόγλωσσες επιγραφές που φανέρωναν τον τόπο που απεικονίζοταν: Greece-Skiathos, Griechenland, Grecia, έντυναν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες την πρώτη προσπάθεια του Ελληνικού κράτους να προσελκύσει τουρίστες στις μοναδικές ομορφιές της πατρίδας μας.
Ανάμεσα στην παραζάλη του πυρετού, στον πόνο του λαιμού που δεν με άφηνε ούτε το σάλιο μου να καταπιώ, στον βήχα και την κακοκεφιά, κουρνιασμένος δίπλα στη μάνα μου πάνω στον παλιομοδίτικο δερμάτινο καναπέ, το βλέμμα έμενε στιγμές ατέλειωτες κολλημένο σε μια ασπρόμαυρη αφίσα που στο κάτω της μέρος έγραφε Creta και έδειχνε ένα μονοπάτι άγριο με πλούσια όμως βλάστηση και ένα "παράξενο" για τα μάτια μου είδος ζώου, σαν αγριοκάτσικο, με πολύ μακριά κέρατα που σχεδόν ακουμπούσαν στην πλάτη του.
"-Τί είναι αυτό μάνα;"
"-Κρι κρί."
"-Και η φωτογραφία πού είναι τραβηγμένη;"
"-Στο φαράγγι της Σαμαριάς, εκεί ζουν ελεύθερα."
Μετά το βλέμμα, κόλλησε και το μυαλό μου, η φαντασία απέκτησε άρωμα και σχήμα, έγινε τοποθεσία, απέκτησε χρώμα, έγινε μονοπάτι κακοτράχαλο, πηγές γάργαρες που πίνουν νερό τ' αγριοκάτσικα, έγινε ψηλή σαν πεύκο και δροσερή σαν την πυκνή σκιά του.
Στα παιδικά μου μάτια έγινε θρύλος χειροπιαστός κι απέκτησε όνομα.
Ειλικρινά, πριν από εκείνη τη μέρα που δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει ποθήσει να βρεθεί σε κάποιο μέρος άλλοτε, το Φαράγγι της Σαμαριάς έγινε το όνειρο της μέχρι τότε ζωής μου, ο τόπος που λαχταρούσα να περπατήσω τόσο έντονα.
Ο πρώτος προορισμός που πόθησα τόσο πολύ.
Τα χρόνια πέρασαν και φέτος ωρίμασε ο χρόνος και έφτασε η στιγμή να γίνει το παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα.
Το 2020 θα μείνει σε όλους μας αξέχαστο για την πίκρα που μας έφερε προκαλώντας τόσο ραγδαίες αλλαγές στην καθημερινότητα, εγώ πάντως θα το ευγνωμονώ γιατί ο Ιούλης του έγινε το χρονικό σημείο που διέσχισα το μεγαλύτερο φαράγγι της Ευρώπης, τον θρυλικό "Φάραγγα" της ιδιαίτερης πατρίδας μου.
Δεν πρόκειται να γράψω τυπικές πληροφορίες για την ιστορία του Εθνικού Δρυμού Σαμαριάς, για τους θρύλους που περιβάλλουν το φαράγγι, αυτά είναι πράγματα που μπορεί εύκολα κάποιος να ανακαλύψει μέσα σε λίγα λεπτά με μια αναζήτηση στο internet.
Αυτό το συναίσθημα που με πλημμυρίζει και θα ήθελα να διαβάσουν όλοι όσοι δεν έχουν περάσει τον Φάραγγα, είναι η αίσθηση της διάσχισής του.
Ε λοιπόν, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια! Είναι κάτι που δεν μπορούν με τίποτα να αιχμαλωτίσουν οι φωτογραφίες.
Για να μπορέσεις να νοιώσεις τί ακριβώς είναι το φαράγγι της Σαμαριάς, θα πρέπει να το περπατήσεις.
Διαφορετικά, κανείς δεν μπορεί να σου περιγράψει την άγρια ομορφια του τοπίου, τις βουνοκορφές γύρω από αυτό που ακόμα και το καλοκαίρι είναι γεμάτες χιόνι, τη μυρωδιά από τα πεύκα που σου κόβει την ανάσα, την ομορφιά από τα αγριολούλουδα που όμοιά τους δεν έχεις συναντήσει ποτέ, τη δροσιά του νερού που περιμένει γάργαρο σε κάθε στάση για να σε γεμίσει δύναμη να συνεχίσεις την πεζοπορία, τη γεύση του νερού που σε δροσίζει χωρίς να σε φουσκώνει, κανείς δεν θα μπορέσει να σε προετοιμάσει για τις εναλλαγές του τοπίου κατά το μήκος του μονοπατιού που ξεκινάει πευκόφυτο, συνεχίζει ξερό και άνυδρο ανάμεσα σε χώμα και πέτρες με ανάγλυφα τοιχώματα σκαλισμένα από τη ροη΄του ποταμού, γίνεται δροσερό καθώς σιμώνει στις "πόρτες" και τελειώνει στην απόλυτη ομορφιά του συνδυασμού όλων των παραπάνω λίγο πριν την έξοδο από τον δρυμό.
Το φαράγγι της Σαμαριάς πρέπει και επιβάλλεται να το ζήσεις, έστω για μια φορά στη ζωή σου.
Μόνο έτσι θα καταλάβεις.
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να το νοιώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου