Όλοι οι άνθρωποι αποζητάμε την αγάπη, την τρυφερότητα, το συναίσθημα, την επαφή, την αναγνώριση. Σκοπός της ζωής μας είναι, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε ο εγωισμός μας να αφήνει να το δείξουμε, είτε το κρύβουμε επιμελώς, η αποδοχή από τους ανθρώπους που βρίσκονται στον ευρύτερο κύκλο της κοινωνικής μας οντότητας, ο θαυμασμός, η επιδοκιμασία.
Η αποδοχή.
Το παιχνίδι της κοινωνικής διαπραγμάτευσης ξεκινάει από πολύ νωρίς, από την εποχή που είμαστε βρέφη ακόμη, ιδιαίτερα σε πολυμελής οικογένειες που ο ανταγωνισμός μεταξύ των παιδιών απέναντι στη γονεϊκή αποδοχή είναι τεράστιος, τα "όπλα" βγαίνουν από τη φαρέτρα από τη μέρα της γέννησης κιόλας και οι μάχες είναι καθημερινές και ανελέητες.
Θεωρούμε ότι τα παιδιά είναι αθώα και ποιός μπορεί να διαφωνήσει με αυτό, όμως είναι αξιοσημείωτη η σκληρότητα που αποκτούν προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό που κάποιες φορές τα; φέρνει αντιμέτωπα με αδέρφια με μεγαλύτερης ηλικίας με ανεπτυγμένη σωματική διάπλαση και εμπειρία στις μάχες σώμα με σώμα.
Μεγάλωσα σε μια τέτοια οικογένεια, την "τυπική" πολύτεκνη της δεκαετίας του ΠΑΣΟΚ με δύο αδερφούς και δύο αδερφές, πέντε παιδιά στο σύνολο να προσπαθούμε να συνυπάρξουμε στα 60 τετραγωνικά μέτρα των τεσσάρων δωματίων της πατρικής μας κατοικίας. Το σπίτι μας ήταν μικρό, υπνοδωμάτιο είχε μόνο ένα, των γονιών, ευτυχώς όπως λέει το και το τραγούδι η καρδιά μας ήταν μεγάλη και χωρούσε τις ζωές όλων μας. Βοηθούσε ευτυχώς και η γιαγιά Δάφνη που συνήθως φιλοξενούσε τα μεγαλύτερα αδέρφια, καθοριστικό ρόλο στην ομαλή μας συμβίωση έπαιζε η τεράστια αυλή στο πίσω μέρος του σπιτιού που φιλοξενούσε τις περισσότερες καθημερινές μας δραστηριότητες για ένα μεγάλο μέρος του έτους, τουλάχιστον τους μήνες που δεν υπήρχε κρύο ή βροχή.
Κατά τα άλλα, το σύνηθες ήταν τα δύο μεγαλύτερα παιδιά να κοιμούνται στη γιαγιά, τα άλλα δύο στο διώροφο κρεβάτι της κουζίνας κι εγώ, ο βενιαμίν της οικογένειας να κοιμάμαι σε ένα μικρό ντιβανάκι στην κρεβατοκάμαρα των γονιών. Είπαμε, παιδικά δωμάτια εκείνη την εποχή δεν υφίσταντο στα σπίτια, προτιμούσαν οι ιδιοκτήτες να δεσμεύουν τον χώρο της οικίας με τη "σαλοτραπεζαρία" (τί λέξη κι αυτή!!) που στη δική μας περίπτωση την αποτελούσαν δύο ενιαία δωμάτια που διαχωρίζονταν με μια συρόμενη πόρτα η οποία παρεπιπτόντως κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του χρόνου ήταν κλειστή ενώ η πρόσβαση στον "ιερό" χώρο πίσω από εκείνη, ήταν απαγορευμένη.
Σε σχέση με τα αδέρφια μου που έχουν ελάχιστη ηλικιακή διαφορά να τους χωρίζει διαδοχικά, εγώ έχω την μεγαλύτερη (έξι χρόνια) με τον προηγούμενο κι αυτό πάντοτε δημιουργούσε μια απόσταση μεταξύ μας, ίσως τώρα που το σκέφτομαι να είναι και η αίσθησή μου τέτοια, όμως εγώ από πολύ μικρός ένοιωθα έντονο τον διαχωρισμό, υπήρξαν φορές που ανοιγόταν χάσμα μεταξύ μας ότι τόσο λόγω της διαφοράς ηλικίας, όσο του δεσμού που είχαν καλλιεργήσει μεταξύ τους οι υπόλοιποι.
Παρόλο που μεγάλωσα σε ένα γεμάτο σπίτι, πέρασα μοναχικά παιδικά χρόνια, ελάχιστες είναι οι στιγμές που ανακαλώ και περιλαμβάνουν κάποιο μέλος της οικογένειας, ήταν όμως και διαφορετικά τα χρόνια τότε, τα παιδιά παίζαμε χωρίς αίσθηση κινδύνου στους δρόμους, ήμασταν έξω μέχρι αργά το απόγευμα για μπάλα, ποδήλατο, κρυφτό, κυνηγητό και ανθρωπάκια αμίλητα-ακούνητα, είχαμε χώρο στις γειτονιές για να παίξουμε, δεν υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα, πρόλαβα κάποιες αλάνες που αργότερα χτίστηκαν δημόσια κτίρια και σχολεία. Τα παιδιά ζούσαμε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας στο δρόμο με φίλους, οι ενδοοικογενειακές μας στιγμές ήταν έτσι κι αλλιώς περιορισμένες.
Υπάρχουν ωστόσο κάποιες στιγμές από την παιδική μου ηλικία, κάποια στιγμυότυπα ζωής που είναι ποτισμένα στη μνήμη σαν όνειρα αληθινά, που γεμίζουν ευφορία την ψυχή όταν τα φέρω στο μυαλό. Κάποιες εικόνες που σαν ουτοπικός κινηματογράφος συνοδεύονται από άρωμα, αίσθηση αφής και ήχους του χώρου που ξετυλίγονται μπροστά μου και τις ζω ξανά και ξανά, όχι τυχαία, αλλά από ανάγκη να ηρεμήσω, να νοιώσω πιο ελαφρύς, να χαλαρώσω, να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με την ίδια μου την ύπαρξη.
Μια από εκείνες τις στιγμές τη χρησιμοποιώ εδώ και χρόνια θεραπευτικά όταν έχω ανάγκη να σπάσω τη μοναξιά, να νοιώσω τρυφερότητα, να αισθανθώ τη ζεστασιά εκείνης της ηλικίας που είναι γεμάτη τραγούδια παιδικά, αρκουδάκια και κούκλες που μπορεί να τους έλειπε ένα χέρι ή ένα πόδι αλλά ό,τι απέμεινε ήταν αρκετό για να παιδιαρίσουμε, ένα σπασμένο παιδικό πιανάκι που παρήγαγε φάλτσες μελωδίες ίσως, το σημαντικότερο όμως, αγάπη και ξεγνοιασιά και μια καρδιά γεμάτη ευτυχία.
Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο μυαλό μου τις εικόνες εκείνες, χειμωνίατικο απόγευμα, Κυριακή πρέπει να ήταν γιατί ο πατέρας βρισκόταν στο σπίτι. Έξω κρύο, στο σπίτι φρόντιζε για τη ζεστασιά η παλιά σόμπα του πετρελαίου που σιγόκαιγε στον διάδρομο. Βρισκόμουν με τους γονείς στο υπνοδωμάτιό τους, ξαπλωμένος στο μικρό ντιβανάκι, άνοιξα τα μάτια και περίσσεια προσπάθεια πάτησα στο πάτωμα και ξεκίνησα να τρέχω προς την κουζίνα. Όταν αδέρφια ήταν εκεί, συζητούσαν και έπαιζαν χαρτιά.
Η καρδιά μου ευτύς γέμισε χαρά, τόση που το παιδικό μου στήθος δυσκολευόταν να χωρέσει.
Πλησίασα με τόλμη στο διώροφο κρεβάτι που κοιμόταν η Δήμητρα με τον Πέτρο, το κάτω κρεβάτι ήταν στρωμένο με την καφέ καρό κουβέρτα.
Την άγγιξα.
Ένοιωσα την υφή της στην παλάμη μου.
Ζεστάθηκε η καρδιά μου.
Έκλεισα τα μάτια, χαμογέλασα πλατιά, ένοιωσα το πρόσωπό μου να λάμπει, το κορμί μου λύθηκε.
Αγκάλιασα την κουβέρτα και έγινα ένα με το κρεβάτι.
Ήμουν τόσο μικρός που το στρώμα του κρεβατιού ίσα που μου έφτανε στο στήθος κι όμως, είναι τόσο έντονη η ανάμνηση εκείνης της μέρας που κάθε φορά που την ανακαλώ, νοιώθω να τη ζω ξανά και ξανά λες και συνέβη ένα δευτερόλεπτο πριν. Νοιώθω την παγωνιά του δωματίου στο πρόσωπό μου, νοιώθω τη ζεστασιά της κουβέρτας στα χέρια μου, ακούω τα γέλια και τις φωνές από τα αδέρφια μου στα αυτιά μου.
Νοιώθω την καρδιά μου να αλαφραίνει.
Έχουν τεράστια θεραπευτική αξία για μένα αυτά τα λίγα καρέ ζωής καθώς ουσιαστικά συνδέουν το παρόν με την απαρχή της ύπαρξής μου, είναι οι πρώτες οικογενειακές στιγμές που έχω σχηματισμένες καθαρά στο μυαλό μου.
Είναι για μένα η ουτοπική εικόνα της πατρικής μου οικογένειας.
Χωρίς διχογνωμίες.
Χωρίς διαφωνίες.
Χωρίς συμφέρον και προκαταλήψεις.
Ντυμένη μόνο με τη ζεστασιά της καφέ καρό κουβέρτας που μου ζέστανε τα χέρια εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα της παιδικής μου ηλικίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου