Παρασκευή 25 Ιουλίου 2025

30 χρόνια μετά... (Το "χώσιμο", πριν το πάρτυ...)


 Έπειτα από 30 χρόνια που δεν πέρασε μέρα να μην σας σκεφτώ, να μην σας κλάψω, να μην σας νοσταλγήσω, έχω κάθε δικαίωμα φέτος να βγάλω από μέσα μου όσα έχω τόσα χρόνια μαζέψει και να σας τα “φτύσω” κατάμουτρα.

Καιρός δεν ήταν;

Αρκετά με τις ιστορίες και τις όμορφες αναμνήσεις κάθε χρόνο.
Αρκετά με την εξιδανίκευση.
Μου την κάνατε έτσι απότομα, χωρίς ένα αποχαιρετισμό και τόσο καιρό προσπαθώ να συγκρατήσω την οργή μου που εγώ έμεινα εδώ να παλεύω κι εσείς μείνατε εκεί, νέοι, όμορφοι, χωρίς βάσανα, χωρίς ρυτίδες, χωρίς καμία υποχρέωση, μου αφήσατε μόνο την τελευταία σας έκφραση, άλλος ένα αινιγματικό χαμόγελο, άλλος ένα βλέμμα ικανοποιήσης και άλλος ένα ψήγμα ειρωνείας να παιδεύομαι και να μην βγάζω άκρη τόσα χρόνια για το αν, εσεις υπήρξατε οι τυχεροί που παραμείνατε νέοι ή εγώ που ο χρόνος περνάει κάθε δευτερόλεπτο από πάνω μου και με κάνει πιο παράξενο, λιγότερο ανθεκτικό, χωρίς υπομονή αλλά είμαι εδώ και ζω.
30 χρόνια μετά κι ακόμα δεν έχω πάρει καμία απάντηση.
Το ξέρω ότι δεν πρόκειται να πάρω.
Δεν θέλω να πάρω.

Ξέρετε τί θα ήθελα μόνο;

Να σας έχω ρε καργιόληδες για μια νύχτα μόνο εδώ, να βγούμε, να πιούμε, να τα κάνουμε όλα πουτάνα, όπως δεν προλάβαμε τότε, εκείνη τη βραδιά που έμεινε στη μέση, που μια παρεξήγηση μας χώρισε για πάντα κι έμεινα εγώ ζωντανός κι εσείς, το παρεάκι, να με κοιτάτε από ψηλά με αυτό το βλέμμα σας το γνώριμο που είπα και πριν.
Το βλέμμα που μου σημάδεψε τη ζωή.
Απόψε δεν γλιτώνετε πάντως.
Για μια φορά θα τα ακούσετε από μένα γιατί δεν την παλεύω άλλο να τα κρατάω μέσα μου και να με πνίγουν.
Θα τα ακούσει ο καθένας σας ξεχωριστά για τις μαλακίες που σας κρατάω 30 χρόνια τώρα.
Θα σας τα χώσω ρε που όπως και τότε, εκείνη την καταραμένη μέρα, αντί να είμαστε σε μια παραλία να χαζεύουμε ό,τι κινείται, την πιο ζεστή μέρα του χρόνου (τί ειρωνεία, έτσι ήταν και τότε), γυρνάω από τον ένα στον άλλο μπας σας και σας πιάσει το φιλότιμο και έρθετε ξανά στον ύπνο μου να σας δω ολοζώντανους.

Εσύ ρε φίλε, ναι σε σένα μιλάω Λευτέρη. 
Εσύ που υποτίθεται ότι ήσουν ο συνδετικός κρίκος της παρέας, αυτός ο ένας που έκανε όλους εμάς τους διαφορετικούς να συνυπάρχουμε. Εσύ που ήσουν ο πιο διαφορετικός από όλους μας. 
Εσύ πρώτος και καλύτερος δεν φέρθηκες σωστά. 
Μια ζωή έπαιζες όλο τον κόσμο για αυτό και οι γονείς και οι καθηγητές δεν ήθελαν να έχουμε συναναστροφή μαζί σου, θεωρούσαν ότι ήσουν το “κακό παράδειγμα”, πού να ήξεραν όλοι αυτοί οι καημένοι ότι εσύ ήσουν το παράδειγμα το μόνο που θα έπρεπε να έχει ένας έφηβος την εποχής της εφηβείας μου. Ούτε ναρκωτικά, το λιγότερο ποτό από όλους μας έπινες, ένα τσιγάρο έκανες πού και πού ενώ εμείς καπνίζαμε σαν φουγάρα, μόνη σου αδυναμία ήταν το φουστάνι ρε και το γνωρίζαμε όλοι, μόλις έβλεπες γυναίκα γύριζε το μάτι σου αλλά ποτέ δεν έβαλες την παρέα πάνω από καμία. Κι ας ερωτεύτηκες στα τελευταία κι ήθελες να αρραβωνιαστείς μετά τον στρατό, το παρεάκι-παρεάκι και το κορίτσι-κορίτσι. 
Μια μαλακία σε έδερνε μόνο ρε φιλαράκι: κορόιδευες τον θάνατο, δεν τον φοβόσουν. Έμπαινες μέσα σε όλα, καβαλούσες τη μηχανή και νόμιζες ότι σε τύλιγε ένα προστατευτικό περίβλημα και δεν θα σου συμβεί τίποτα. Δεν ήσουν πάντα έτσι, μετά το ατύχημα που είχες έξω στο το 3ο λύκειο σε βάρεσε να νομίζεις ότι είσαι ατρόμητος, τότε που έπεσες από τη μηχανή και πέρασες κάτω από το αυτοκίνητο που σου έκλεισε το δρόμο και σταμάτησες στο πεζοδρόμιο χωρίς την παραμικρή γρατζουνιά. Τότε που οι περαστικοί σε πέρασαν για τρελό επειδή καθόσουν στην άκρη του δρόμου και γελούσες πάνω από την διαλυμένη Yamaha αντί να έχεις πανιάσει από το φόβο! 
Μέχρι και τον θάνατο έπαιζες ρε.

Βαγγελάκι, τί να πω για σένα; 
Τη μέρα που σε γνώρισα τη θυμάμαι λες και ήταν χτες. Μπήκες συνεσταλμένος στην τάξη, είχες και αυτό το σημάδι στο πρόσωπο, βούτυρο στο ψωμί του κάθε μαλακισμένου που το μόνο που έκανε ήταν να κοροιδεύει, όντας μη άξιος για ο,τιδήποτε περισσότερο. 
Είχες πάντα το βλέμμα χαμηλά, τη φωνή σου δεν την γνωρίζαμε, δρούσες πάντα αθόρυβα και πραγματικά με τα χρόνια φάνηκε το πόσο δραστήριος και άξιος ήσουν παρόλο που δεν βρέθηκαν και πολλοί να το αναγνωρίζουν. Μόνο το παρεάκι μας νομίζω σε εκτιμούσε, εξίσου αθόρυβα με την παρουσία σου. 
Κρυβόσουν. 
Φοβόσουν. 
Γιατί ρε φίλε; Γιατί αυτή η συστολή; Ποτέ δεν το κατάλαβα, εμείς ούτε σε πειράξαμε ούτε αφήσαμε ποτέ να σε πειράξουν. 
Θυμάμαι μια φορά σε μια κατάληψη καθόμασταν αργά το βράδυ στο προαύλιο και ένας από τους νταήδες του σχολείου που είχες τη δυστυχία να είναι ξάδερφός σου στην έπεσε με άσχημους χαρακτηρισμούς μπροστά σε όλους. Με είδες ότι φόρτωσα και μου κράτησες το μπράτσο για να μην γίνει καμιά μαλακία, μπαούλο θα με είχαν κάνει ο Κουρκ με το παρεάκι του. (-Σταμάτα μαλάκα, θα σε γαμήσουν!) 
Θυμάσαι τη συνέχεια; 
Την είχε πέσει στον Λευτέρη μερικές μέρες μετά για ασήμαντη αφορμή (μάλλον “χεσμένος” από τη μεθιά θα ήταν) και ο “Λούης” μας που δεν καταλάβαινε από κάτι τέτοια του είχε παίξει μερικές ψιλές που δεν τις ξέχασε ποτέ. 
Και δεν μας ενόχλησε ποτέ ξανά, ούτε εκείνος ούτε το παρεάκι του. 
Η δική σου μαλακία ξέρεις ποιά ήταν; 
Ότι αποφάσισες να μεγαλώσεις απότομα. Από τη μια στιγμή στην άλλη έγινες άλλος, απρόσιτος, άλλαξες χτένισμα, άλλαξες συμπεριφορά, άλλαξες χαρακτήρα, κάποιους από εμάς τους έκανες πέρα και μόνο ο Λευτέρης είχε σημασία για σένα. 
 Ήταν λάθος σου φίλε όχι μόνο γιατί ήσουν μόνο 18 αλλά επειδή ούτε ο Λευτέρης το άντεχε αυτό, το έβλεπε σαν βάρος, θεωρούσε ότι δεν μπορούσε να έχει μια τέτοια ευθύνη. 
 Και ξέρεις πότε συνέβη; Δυο ήταν οι κομβικές στιγμές, η μία όταν άρχισες να κάνεις εκπομπές στο ραδιόφωνο (σε αυτό το υπόγειο στη Γερωνυμάκη που περάσαμε όλοι μας, θυμάσαι;) και η άλλη όταν πήρες το δίπλωμα του αυτοκινήτου και ο πατέρας σου σε άφηνε να παίρνεις το αυτοκίνητο. Άλλος άνθρωπος έγινες φίλε, απλησίαστος. 
Και καλά να γίνεις έτσι για όσους τόσα χρόνια σε είχαν στο περιθώριο, αλλά για μας; 
Δεν πάει έτσι η ζωή Βαγγελάκι και να ξέρεις, ο δικός σου χαμός ίσως με πείραξε περισσότερο από τους άλλους επειδή ακριβώς θεωρούσα ότι ήσουν εκείνος που είχε περισσότερο ανάγκη την παρουσία μου. Κι ας την αρνήθηκες.

Μήτσο η σειρά σου… 
Ο μικρότερος από όλους μας ήσουν. 
Ο πιο συμπαθητικός. 
Ο πιο αθώος φαινομενικά αν και μάλλον ήσουν διαόλου κάλτσα και η κρυφή πληγή που ποτέ δεν κατάλαβε κανείς μας. Στην αρχή ήσουν κάτι σαν συμπλήρωμα στην παρέα, ο Βαγγέλης μας έφερε σε επαφή επειδή ήσασταν μαζί από παιδιά, αλλά πολύ γρήγορα από επίτιμο, έγινες ισότιμο μέλος απλά και μόνο επειδή ήσουν εσύ. 
Έξυπνος.. 
Εφευρετικός.. 
Πιστός φίλος. 
Αυτό το δωμάτιο στην ταράτσα σου φίλε ήταν το άβατο που όλοι ονειρευόμασταν να έχουμε στην εφηβεία μας κι εσύ το είχες κάνει πραγματικότητα! Τι θες και δεν έβλεπες εκεί, συναρμολογούμενα αυτοκίνητα, ομοιώματα όπλων, ας μην μιλήσω για τις εφευρέσεις σου που ποτέ δεν κατάλαβα αλλά πάντα σε κοιτούσα με προσοχή όταν μιλούσες για αυτές. 
Είδα την Ευτυχία προχτές. Φίλε, δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα, δεν θα το ξεπεράσει ποτέ. 
Δεν έχει αλλάξει καθόλου από εκείνο το μεσημέρι που τη είδα έξω από το σπίτι σας, αλλοπρόσαλλη να φωνάζει στον δρόμο “-Δημήτρη, συγνώμη”. 
Μόνο που είναι ανήλια, λες και δεν βγαίνει από το σπίτι. 
Φαντάζομαι θα έμαθες ότι έβγαλε το γιο της με το όνομά σου, ε; Να σου πω και το καλύτερο; 
Ο μικρός Δημήτρης έκανε παρέα με τον γιο μου στο νηπιαγωγείο. Καταλαβαίνεις πώς ένοιωσα όταν το συνειδητοποίησα;
Σε γνώριζα λιγότερο από τους υπόλοιπους αλλά πονάω εξίσου με την απουσία σου, ειδικά όταν ανέβω στο Κράσι για να σε συναντήσω. Δεν το κάνω συχνά αλλά μου λείπεις και νοιώθω την ανάγκη να σε δω κατά καιρούς.
Έφερα και τη Μαρία τις προάλλες για να σε γνωρίσει…Έκλαψε μαζί μου.

Ξέρετε κάτι; Είστε και οι τρεις μεγάλοι καραγκιόζηδες. Όχι γιατί δεν πρόλαβα να σας αποχαιρετήσω. Όχι επειδή εσείς μείνατε νέοι κι εγώ πήρα τριάντα χρόνια στην πλάτη μου. Όχι επειδή δεν σας ξέχασα ποτέ.

Είστε μεγάλοι μαλάκες γιατί από τα τριάντα χρόνια μόνο μέχρι τα 40 σας ερχόσασταν στον ύπνο μου, μετά με ξεχάσατε.  Πού θα πάει ρε, θα ανταμώσει ξανά το παρεάκι και τότε θα δείτε τί χώσιμο θα πέσει.

Μου λείπετε κάθε μέρα….  ΚΑΘΕ μέρα…

“...Είδα ένα όνειρο παράξενο χορεύαμε στον ουρανό όλη η παρέα η παλιά σε πάρτι μαγικό…”

*Ο κομήτης Hale Bopp C/1995 O1, ανακαλύφθηκε ταυτόχρονα ανεξάρτητα στις 23 Ιουλίου 1995 από τους Alan Hale και Thomas Bopp, πριν γίνει ορατός με γυμνό μάτι δύο χρόνια μετά. Από το μυαλό μου δεν βγαίνει ότι το αγαπημένο τραγούδι του Λευτέρη ήταν το Sleeping Satelite...

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2025

Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος (με αφορμή τρία άρθρα σε εκ διαμέτρου αντίθετα έντυπα....)



Ξέρεις σε τί κόσμο ζεις;
Ξέρεις τί ορίζει τις ζωές σου και των παιδιών σου κάθε μέρα;
Ξέρεις τί είσαι για το σύστημα;
Ας τα πάρουμε αλλιώς, πριν φτάσουμε εκει.

Ξέρεις τί είναι οι “Σπάνιες Γαίες”;.
Αντιγράφω από την wikipedia:
“Σπάνιες Γαίες (ΣΓ) καλούνται στη Χημεία τα μέταλλα (χημικά στοιχεία) τα οξείδια των οποίων είναι γαιώδους μορφής και κλήθηκαν έτσι λόγω της θεωρούμενης σπανιότητάς τους όταν πρωτοανακαλύφθηκαν. Παρά το ονομα τους οι σπάνιες γαίες υπάρχουν σε σχετική αφθονία στον φλοιό της Γης, με εξαίρεση το Προμήθειο. Αυτά τα μέταλλα, με εξαίρεση το ύττριο και το σκάνδιο, λέγονται και λανθανίδες εκ του ονόματος του πρώτου στοιχείου της κατηγορίας αυτών στον Περιοδικό πίνακα. Παρουσιάζουν σχεδόν τις ίδιες φυσικές και χημικές ιδιότητες.”

Λίγο παρακάτω…
“..Εξαιτίας της βιομηχανικής τους μοναδικότητας σε εφαρμογές και χρήσεις προϊόντων υψηλής τεχνολογίας (λέιζερ, κινητά τηλέφωνα, οθόνες υγρών κρυστάλλων κ.α.) και στις λεγόμενες «πράσινες» τεχνολογίες (στις μπαταρίες των υβριδικών αυτοκινήτων, στα φωτοβολταϊκά, στους λαμπτήρες χαμηλής κατανάλωσης, στις τουρμπίνες των ανεμογεννητριών) η ζήτηση των σπάνιων γαιών αυξάνεται συνεχώς…”

Και λίγο παρακάτω…
“ Το μεγαλύτερο πρόβλημα που προκύπτει από την εξόρυξηκαι επεξεργασία των σπάνιων γαιών είναι η ραδιενέργεια, η οποία συνδέεται με την παρουσία υψηλών συγκεντρώσεων ουρανίου (U) και θορίου (Th) και άλλων ραδιενεργών στοιχείων, των οποίων η περιβαλλοντική διαχείριση έχει ειδικές απαιτήσεις αδειοδότησης (τουλάχιστον στη Β. Αμερική και την ΕΕ) ενώ ταυτόχρονα είναι ιδιαίτερα δαπανηρή…”

Μέχρι εδώ κάναμε μάθημα γεωλογίας.
Να μιλήσουμε και λίγο για “την αγαπημένη μου”, την εξωτερική πολιτική;
Αντιγράφω από το site της Καθημερινής: (https://www.kathimerini.gr/world/563454013/ti-einai-oi-spanies-gaies-kai-giati-o-tramp-tis-diekdikei-apo-tin-oykrania/)
“...Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ διεμήνυσε στην Ουκρανία πως επιθυμεί πρόσβαση στα κοιτάσματα σπάνιων γαιών της με αντάλλαγμα τη συνέχιση της στρατιωτικής βοήθειας για την εξελισσόμενη αντεπίθεση απέναντι στη Ρωσία.
Οι σπάνιες γαίες, με τις οποίες ο πρόεδρος Τραμπ φιλοδοξεί να ανταλλάξει με βοήθεια προς την Ουκρανία, είναι στρατηγικά μέταλλα για την παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα, απαραίτητα στις βιομηχανίες υπολογιστών, μπαταριών και ενεργειακών τεχνολογιών αιχμής…
Σύμφωνα με τον Guardian, αν και η αξίωση αυτή αναδεικνύει τη συναλλακτική προσέγγιση του Τραμπ στον πόλεμο στην Ουκρανία, δεν ήταν εντελώς απροσδόκητη. Εδώ και καιρό, τόσο οι ΗΠΑ και άλλες χώρες της Δύσης εποφθαλμιούν τον ορυκτό πλούτο της Ουκρανίας…”


Ώπα!
Δύση-Κίνα-ΗΠΑ-εξορύξεις.
Πώς συνδέονται όλα αυτά;

Λίγο παρακάτω στην ίδια σελίδα:
“...Για δεκαετίες, η Κίνα αξιοποιούσε στο έπακρο τα αποθέματα σπάνιων γαιών επενδύοντας μαζικά σε επιχειρήσεις διύλισης – συχνά χωρίς τα αυστηρά περιβαλλοντικά πρωτόκολλα που προϋποτίθενται στις δυτικές χώρες.
Η Κίνα έχει επίσης καταθέσει τεράστιο αριθμό διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας για την παραγωγή σπάνιων γαιών, γεγονός που αποτελεί εμπόδιο για τις εταιρείες άλλων χωρών που προσβλέπουν σε επεξεργασία μεγάλης κλίμακας.
Ως αποτέλεσμα, ενώ οι σπάνιες γαίες υπάρχουν σε αφθονία και σε άλλα μέρη πλην Κίνας, για πολλές εταιρείες η αποστολή των μεταλλευμάτων για διύλιση στην Κίνα είναι η φθηνότερη και πιο εύκολη λύση, κάτι ωστόσο που ενισχύει περαιτέρω το μονοπώλιο και την παγκόσμια εξάρτηση.
Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση εξασφαλίζουν τις προμήθειές τους κυρίως από την Κίνα, ωστόσο, αμφότερες προσπαθούν να ενισχύσουν τη δική τους παραγωγή και να ανακυκλώνουν καλύτερα ό,τι χρησιμοποιούν, ώστε να μειώσουν την εξάρτηση από το Πεκίνο…”


Αποσπάσματα από το site Car and Motor (https://www.carandmotor.gr/nea/pos-pekino-ekbiazei-olo-ton-kosmo-me-ta-ilektrika-aytokinita)
“...Χάρη στις κρατικές επιδοτήσεις και στους ιδιαίτερα χαλαρούς περιβαλλοντικούς κανονισμούς, η Κίνα κυριαρχεί σε περισσότερο από το 60% της εξόρυξης μετάλλων γνωστών ως «σπάνιες γαίες» και επεξεργάζεται το 92% αυτών, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Ενέργειας. Πρόκειται για βασικά εξαρτήματα στα ηλεκτρικά οχήματα! Το 2020, το Πεκίνο θέσπισε νόμο ελέγχου των εξαγωγών, επεκτείνοντάς τον σε όλα τα προϊόντα που επηρεάζουν την εθνική ασφάλεια, είτε πρόκειται για βασικά αγαθά και υλικά είτε για τεχνολογίες και δεδομένα….”

Το κατάλαβες τώρα;
Τον 19ο αιώνα οι πόλεμοι γίνονταν για το χρυσάφι.
Τον περασμένο αιώνα γίνονταν για το πετρέλαιο.
Σήμερα γίνονται για μια μπαταρία. Ή για μια οθόνη. Ή για το καινούργιο μας smartphone.
Η αιματοχυσία στην Ουκρανία συνεχίζεται εδώ και τρία χρόνια εξαιτίας των σπάνιων μεταλλευμάτων που διαθέτει στο υπέδαφός της τα οποία η “Δύση” βλέπει σαν πύλη για την απεξάρτησή της στις πρώτες ύλες από την Κίνα.
Η Ινδία και το Πακιστάν βρίσκονται με το δάχτυλο στη σκανδάλη στην περιοχή του Κασμίρ επειδή η Κίνα μέσω του δεύτερου κατασκευάζει τον εμπορικό της δρόμο προς την Ευρώπη χωρίς την εξάρτηση της Διώρυγας του Σουέζ. (με αντάλλαγμα όπλα, τεχνογνωσία…)
Αυτή τη στιγμή μαίνεται ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ Δύσης και Κίνας κι ας είναι ακήρυχτος κι ας μην έγινε επιστράτευση.
Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι οικονομικός, ταξικός και η ξεκάθαρη αιτία του είναι ο καπιταλισμός, από τη μία μεριά ο “παραδοσιακός” δυτικός καπιταλισμός, από την άλλη ο νεοφανής “κομμουνιστικός” καπιταλισμός των απογόνων του Μάο.

Και οι λαοί στη μέση…

Θυμήσου το αυτό την επόμενη φορά που θα “θαυμάσεις” όλα αυτά τα καταναλωτικά προϊόντα που με τόσο ζήλο σου λανσάρουν τα μέσα…

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2025

De fovamai... (Με αφορμή ένα τραγούδι)

 


Μεγαλώνω δύο παιδιά, έφηβους πια, 17 και 14 ετών και αγωνιώ καθημερινά.

Για τις παρέες τους.

Για τις επιδόσεις τους στο σχολειο.

Για το μέλλον τους.

Μα, πάνω από όλα, για τον χαρακτήρα τους και το αντίκτυπο που έχει η συμπεριφορά τους στο περιβάλλον τους και την κοινωνία.

Οι παλιοί έλεγαν ότι θέλουν τα παιδιά τους να μορφωθούν, να γίνουν σπουδαία, να ζήσουν άνετη ζωή, ήταν βλέπεις οι δύο γενιές οι προηγούμενες από τη δική μου οι “χαμένες” του πολέμου, του εμφυλίου και της δικτατορίας που οραματίζονταν ευημερία, ειρήνη και πλούτο για τα παιδιά τους, για να ζήσουν χορτασμένα, ήρεμα, γαλήνια, οι γενιές που έφεραν τη χώρα στις δεκαετίες του 80 και 90 των μεγάλων πολιτικών συγκεντρώσεων, των ομολόγων του δημοσίου, του Eurobasket 1987, της ΕΟΚ, της ΟΝΕ και τόσων άλλων που, λογικά, θα αναλύσει ο ιστορικός του μέλλοντος.

Εγώ από τα δικά μου παιδιά δεν έχω απαιτήσεις, δεν έχω οράματα.

Έχω όνειρα.

Και το μεγαλύτερο όνειρο από όλα είναι να ζήσουν ευτυχισμένα με τις επιλογές τους, να είναι χαρούμενα στη ζωή τους, να είναι άνθρωποι που δεν θα ζήσουν στις πλάτες άλλων. ‘Όσο περνάνε τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι αυτά τα φαινομενικά τόσο “απλά” πράγματα που ζητώ δεν είναι τελικά τόσο αυτονόητα, όχι γιατί είναι ανέφικτα, αλλά επειδή το περιβάλλον που μεγαλώνουν τα παιδιά και οι έφηβοι σήμερα είναι εκ διαμέτρου διαφορετικό από αυτό που μεγαλώσαμε εσύ κι εγώ, τα ερεθίσματα που δέχονται είναι πολλά περισσότερα, η γνώση μοιράζεται απλόχερα στο διαδίκτυο αλλά χρειάζεται φιλτράρισμα καθώς έρχεται ανακατεμένη με ψέματα, υπερβολές και προβολές “πρότυπων” ζωής που εξυπηρετούν την υπερκατανάλωση που απαιτεί το lifestyle που προβάλλουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στις οθόνες των smartphones που όλοι έχουν κολλημένα τα βλέμματά τους όπου κι αν κοιτάξεις.

Σκέφτομαι το μέλλον των δικών μου παιδιών και στο μυαλό μου έχει κατασκηνώσει τις τελευταίες μέρες το παιδί μιας παλιάς μου φίλης, με αφορμή ένα τραγούδι. 

Όχι τυχαία καθώς η κόρης της φίλης μου της Χαρούλας, μια γυναίκας που δεν σταμάτησα ποτέ να θαυμάζω για την ευγένεια, το τσαγανό και την αποφασιστικότητά της, είναι σήμερα μιας από τις πιο διάσημες τραγουδίστριες στη χώρα μας και όχι τυχαία μιας και η Μαρίνα Σάττι έχει δουλέψει, έχει σπουδάσει, έχει μελετήσει περισσότερο από κάθε άλλο τραγουδιστή που έχει περάσει τα τελευταία 40 χρόνια από την μουσική σκηνή της χώρας μας. Για όσους την γνωρίσαμε μικρό παιδί μέσα από τη μαμά Χαρούλα, η πορεία της δεν είναι τυχαία και πανάξια έχει κερδίσει την αναγνωρισιμότητα που απολαμβάνει.

Η Μαρίνα πέρα από μια εξαιρετική και αναγνωρισμένη πλέον καλλιτέχνις έχει ευαισθησίες που σπανίζουν και δεν διστάζει να εκφράζει δημόσια, πρόθυμη να πληρώσει κάθε τίμημα.

Θυμήσου τί έκανε στην συνέντευξη τύπου της Eurovision όσο μιλούσε ο εκπρόσωπος του Ισραήλ. Σιγα την αντισταση θα μου πεις, κι όμως η αντίδρασή της αυτή ήταν τόσο εφυής που έκανε εντύπωση χωρίς να προκαλέσει την αποβολή της από τον διαγωνισμό.

Η Μαρίνα βέβαια πληρώνει κάθε μέρα το γεγονός ότι έχει δική της φωνή και ότι δεν είναι ένα ακόμα πιόνι του lifestyle καθώς το σύστημα δεν συγχωρεί όσους δεν συμβιβάζονται. Και αν παραμένει δυνατά στο προσκήνιο ακόμα και με τόσο πόλεμο, το οφείλει αποκλειστικά και μόνο στη δουλειά που κάνει και που μέσα από αυτή την επιβραβεύει ο κόσμος. Διαφορετικά, μετά την έκτη φετινή θέση της συμπαθέστατης Κλαυδίας στον μουσικό διαγωνισμό που είχε συμμετάσχει η Μαρίνα πέρσι και τον πόλεμο λάσπης που ξέσπασε στα μέσα που πάσχισαν να μας πείσουν ότι η μία (η Κλαυδία) ήταν η εκπρόσωπος της “αριστείας” και της “κανονικότητας” (από το ντύσιμο μέχρι τη φωνή, την πορεία και την συμπεριφορά) και η άλλη (η Μαρίνα) ένα αναρχικό πρότυπο που το μόνο που δεν ακούσαμε ήταν ότι βλάπτει την εξωτερική μας πολιτική, ο κόσμος θα την είχε ξεχάσει. Για το σύστημα βλέπεις δεν έχει διαφορά αν ο ένας καλλιτέχνης έχει πίσω του 25 χρόνια μουσικών σπουδών και ο άλλος απλά τη συμμετοχή του σε ένα τηλεοπτικό πανηγύρι.

Με έχουν κουράσει τα πάντα σε αυτή τη χώρα. 

Τα πάντα.

Ξέρεις μόνο τι με κρατάει;

Το γεγονός ότι άνθρωποι σαν τη κόρη της Χαρούλας, τη Μαρίνα μας, που δεν διστάζουν να υψώσουν τη φωνή τους, αποτελούν πρότυπο για τα δικά μου παιδιά.

Έλαμψα ολόκληρος όταν η μικρή μου τις προάλλες μου έβαλε να ακούσω το καινούργιο τραγούδι της αγαπημένου της, του BloodyHawk με τη συμμετοχή της Μαρίνας.

Ο εν λόγω τραγουδιστής μου αρέσει (τον εγκρίνω αν θες) γιατί δεν είναι “καταναλωτικός”, χρησιμοποιεί γλώσσα απαισιόδοξη μεν ψαγμένη δε και όχι “εύκολη” με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς για τις γυναίκες όπως κάνουν κατα κόρον οι περισσότεροι.


“...Μπορεί η αγάπη να σβήσει τον πόλεμο

Μπορεί το αύριο να φαίνετ' όμορφο

Μπορεί το μυαλό μου να κάτσει φρόνιμο; Δεν ξέρω

Δε με βρίσκεις τόσο ετοιμόλογο

Παιδί χωρίς φυλή και λίγο μ' ενοχλεί

Το πώς χωρεύει η λογική σ' ένα στενό σχοινί

Κι όλο φοβάμαι κάποιον άστεγο χωρίς φωνή

Αλλά κοστούμι φορά αυτός που με δολοφονεί

Είδα ένα ντοκιμαντέρ και συγκινήθηκα

Για τους ανθρώπους που πολέμησαν, λυπήθηκα

Αλλά και τώρα έχει πόλεμο, θυμήθηκα

Μετά η κοιλιά μου ήταν χορτάτη και κοιμήθηκα

Γι' αυτό και είμαι ένοχος, το δάχτυλό μου έδειξε τα φίδια

Άπληστος· στο σπίτι μου όμως έκανα τα ίδια

Ύπουλος· γράφω για την φτώχεια και την πείνα

Και σκέφτηκα τον στίχο αυτόν με θέα την πισίνα…”


Μια αχτίδα φωτός στη σκοτεινιά των ημερών…


(από ανάρτηση στο facebook 27/6/2025)

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2025


Ξέρεις κάτι;
Βαρέθηκα.
Κουράστηκα.
Δεν αντέχω πλέον, πώς το λένε;
Όποτε βλέπω σημαίες να ανεμίζουν κάτι κακό συμβαίνει. Κάποιος θέλει να απλώσει το πέπλο του κακού πάνω από τον κόσμο. Κάποιος θέλει να αιμοτοκυλήσει τους αθώους. Κάποιος έχει εγκληματίσει και θέλει να αθωώσει τις πράξεις τους.
Κάτι από όλα αυτά ή κάτι ακόμα χειρότερο έχει συμβεί, όταν δω σημαίες να κυματίζουν και "ηγέτες" (ο θεός να τους κάνει) να κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις για "εθνική υπερηφάνεια", για το "συμφέρον του λαού και του έθνους".
Ετοιμάζομαι για αίμα όταν βλέπω σημαίες να κυματίζουν.
Εδώ και κάμποσα χρόνια, ο Ερντογάν το έκανε "μόδα" αν δεν κάνω λάθος, οι σημαίες τους έγιναν πολυτελειάς, γυαλιστερές, ατσαλάκωτες, μην τυχόν και χαλάσει η εικόνα του συμβόλου, το λάβαρο του αίματος, μην τυχόν και δεν βγει σωστό το πλάνο που θα ταΐσει εκείνον που κάθεται στον καναπέ του και παρακαλουθεί και νομίζει ο ηλίθιος ότι όλοι για εκείνον νοιάζονται ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι για αυτούς κάτι παραπάνω από χαλί για ερπύστριες...
Εντάξει, υπερβολικό με βρίσκω αφού και οι ερπύστριες δεν είναι απαραίτητο μέσο πλέον για να αιματοκυλήσεις έναν λαό, φτάνει η τηλεόραση και το διαδίκτυο με τις κατάλληλες δόσεις προπαγάνδας για να εισχωρήσεις σε κάθε βλέμμα, ο έλεγχος της πληροφορίας για να διαμορφώσεις την κοινή γνώμη και τέλος η πολεμική τεχνολογία από τον αέρα για να γεμίσεις τον τόπο με νεκρή σάρκα. Και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Οι απόγονοι του Γκέμπελς και του Ες είναι πλέον παντού...
Κουράστηκα πολύ...
Ξεχάσαμε τα Τέμπη.
Σχεδόν ξεχάσαμε την γενοκτονια στην Παλαιστίνη.
Μείναμε να κοιτάμε σε ζωντανή μετάδοση πυραύλους από την μία στην άλλη πλευρά, βάλαμε μπρος τον τσακωμό μεταξύ μας για ποια πλευρά είναι η λιγότερο κακή (γιατί βλέπεις "πρέπει" κάποιον να υποστηρίξουμε) και ξεχωρίσαμε τα πτώματα σε "καλά και κακά", λες και το αίμα έχει χρώμα και φυλή και θρησκεία.
Αρνούμαι.
Αρνούμαι για να διαλέξω πλευρά βάσει οικονομικού συμφέροντος και τάχα μου συμμαχίας, σ αυτό τον πόλεμο όλοι είναι εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας και ο ηττημένος θα είναι για μια ακόμα φορά, ο άνθρωπος. Δεμένος στο άρμα τους είναι ο κόσμος φιλαράκι, οι μεν τον κρατάνε με τα λεφτά και τα γραμμάτια (διακρατικές συμφωνίες το λένε κομψά) που έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις, οι δε με το πετρέλαιο που αν κλείσει η παροχή, ο δυτικός πολιτισμός δεν θα είναι ξανά ο ίδιος. Σκέψου το λίγο όταν αναρωτηθείς γιατί δεν μιλάει κανείς τους για την γενοκτονία στη Γάζα, για τα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα, για τους πυραύλους που σκορπάνε θάνατο στα τυφλά... Όλοι έχουν κάτι να κερδίσουν τελικά από το αίμα....
Βαρέθηκα.
Πάνω από όλα τον ίδιο μου τον εαυτό που τα ανέχεται όλα αυτά από τότε που κατάλαβα τον κόσμο....







(Ανάρτηση από το facebook, 18 Ιουνίου 2025, λίγο μετά την έναρξη του πολέμου Ισραήλ-Ιράν)



Κυριακή 11 Μαΐου 2025

Αντίο Λιάνα...

 


Δεν έχω σώμα σήμερα.
Δεν έχω μυαλό.
Έχω αδειάσει, δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη.

Η μέρα της μητέρας σήμερα, γιορτή θα έπρεπε κι όμως μέσα μου υπάρχει θλίψη που δεν μπορεί να χωρέσει και έχει καλύψει όλη μου την ύπαρξη.
Από την Παρασκευή που έμαθα για τον χαμό της Λιάνας δεν είχα μείνει μόνος με τις σκέψεις μου για να το συνειδητοποιήσω σε όλη του την τραγικότητα, σήμερα όμως που ήρθε η στιγμή του αποχαιρετισμού, ο πόνος με έχει καταβάλει.
Πνίγομαι, δεν με κρατάνε τα πόδια μου, προσπαθώ να βρω τη δύναμη να πατήσω για να μπορέσω να σταθώ δίπλα της για να την δω για τελευταία φορά. Να την αποχαιρετήσω...
Να την αποχαιρετήσω...
"-Αγόρι μου γλυκό" μου είπε την τελευταία φορά που μιλήσαμε "-Πότε θα μου γνωρίσει το όμορφο κορίτσι σου;"

Δεν μπορώ.
Δεν μπορώ.
Αρνούμαι.

Πίναμε καφέ πριν από καιρό σε ένα καφέ δίπλα στο σπίτι της, δεν ήμουν καλά, το κατάλαβε.
Με κοίταξε με κατανόηση.
Αντί να με ρωτήσει για τα προβλήματά μου, -ήταν τόσο διακριτική που δεν θα το έκανε ποτέ- μου μίλησε για τον γιό της. Εκείνες τις μέρες είχε φύγει για το εξωτερικό.
"-Μου λείπει και πονάω, όμως να σου πω κάτι; ΓΟΥΣΤΑΡΩ απίστευτα που άνοιξε τα φτερά του και κάνει το όνειρό του πραγματικότητα!"

Αυτή ήταν η φίλη μου η Λιάνα.
Σταματούσε τα "θέλω" της στις επιθυμίες των άλλων.
Αιώνια ασυμβίβαστη, αθεράπευτα ρομαντική.

Θυμάμαι, τις στιγμές που ήταν ζορισμένη μόνο, μου έλεγε:
"-Απόψε μου λείπει η μάνα μου". 

Είμαι σίγουρος έχετε πολλά να πείτε.

Καλή αντάμωση.



Τρίτη 6 Μαΐου 2025

Γενέθλια και ένας αγώνας σε μέρος πανέμορφο (... με αφορμή τους εξωγήινους που άλλαξαν τον ΚΟΚ...)


 Άκουσα πριν από πολύ καιρό έναν γνωστό μου δρομέα να λέει ότι κάθε χρόνο, προσπαθεί την μέρα των γενεθλίων του να τρέχει τα χρόνια του σε χιλιομετρική απόσταση.
Δύσκολα πράγματα!
Πέρασαν τα χρόνια, ουλτράδες πρέπει να γίνουμε για να κάνουμε κάτι τέτοιο, αποφασίσαμε με τη Μαρία να τα γιορτάσουμε τα δικά μου γενέθλια με μια πιο εφικτή απόσταση, να κάνουμε και μια βόλτα σε μέρη που δεν πας κάθε μέρα, να πάρουμε και δυο ανάσες που μας έλειψαν όλο τον χειμώνα.
Ο αγώνας ήταν εύκολο να βρεθεί, από τοποθεσίες η Κρήτη δόξα τω Θεώ, από κουζουλούς που τρέχουν στα βουνά και τα κορφοβούνια του ίδιο, μια απόφαση δική μας έμενε, την πήραμε και βρεθήκαμε να τρέχουμε στην άλλη άκρη του νησιού, μοναδική συμμετοχή δρομέων από το Ηράκλειο ανάμεσα σε 170 τόσες άλλες, δεν το λες και λίγο πράγμα!
Η διαδρομή μαγευτική, δίπλα στην θάλασσα σε όλο της το μήκος.


Τοπίο άγριο κι ερημικό, όμορφο και ακατέργαστο. 
Σε κάποια σημεία με πεύκα και βλάστηση, αλλού έρημο με πυρωμένες πέτρες που έκαναν τη ζέστη αφόρητη.
Πανέμορφη Κρήτη!


Εδώ βέβαια θα πρέπει να πω ότι από τη μία η ζέστη, από την άλλη η απόσταση, από την άλλη η απροπονησία μας, το τί άκουσα μέχρι να φτάσουμε λίγο πριν το τέλος της διαδρομής, δεν λέγεται. Ή μάλλον λέγεται αλλά το blog μου θα πρέπει να αλλάξει ύφος και ενδεχομένως να λογοκριθεί.
Ίσως πάλι να μην έφταιγε η ζέστη.
Ίσως να μην έφταιγε ούτε η απόσταση.
Ίσως τελικά τώρα που το σκέφτομαι να έφταιγαν οι εξωγήινοι  που έχουν αυξηθεί τόσο σε πληθυσμό στην περιοχή που  έχουν αντικαταστήσει τα σήματα του ΚΟΚ με δικά τους!

Ίσως πάλι να μην φταίει τίποτε από όλα αυτά. 
Ίσως όλα αυτά απλά να είναι μέρος του "παιχνιδιού".
Το μόνο σίγουρο είναι πως ό,τι κι αν κάνουμε η Μαρία κι εγώ στη ζωή μας, το κάνουμε με αγάπη.
Και το κορυφαίο από όλα, είναι η συντροφικότητα που ενώνει τις ψυχές μας σαν από πάντα.
Και για πάντα. Ίσως και λίγο ακόμα.
Είναι αυτό το "μόνο δικό μας" που έχουμε μεταξύ μας και δεν περιμένουμε από κανέναν να το καταλάβει.
Αυτό που νοιώθω όταν την κοιτάζω.
Αυτό που νοιώθω να διαρρέει το κορμί μου όταν την αγγίζω.
Αυτό που σβήνει ο,τιδήποτε με πονάει μονοκοντυλιά με ένα βλέμμα της.
Αυτό που ξέρω ότι κι εκείνη νοιώθει ακριβώς το ίδιο γιατί το βλέπω στα μάτια της.

Αυτό το συναίσθημα που θα με έκανε να ανταλλάξω χωρίς δεύτερη σκέψη οποιοδήποτε τερματισμό μου μέχρι σήμερα, δεν έχει σημασία αν ήταν πέντε χιλιόμετρα, δέκα χιλιόμετρα, ημιμαραθώνιος, μαραθώνιος, άσφαλτος ή βουνό, με έναν ακόμα τερματισμό που να της κρατώ το χέρι και να με σφίγγει σε κάθε βήμα πριν το τέλος!

Να μου γελά και να φωνάζει ικανοποιημένη.
"Τα καταφέραμε. Ξανά!"


Τα καταφέραμε Μαρία!


Παρασκευή 18 Απριλίου 2025

Μεγάλη Παρασκευή (ανάρτηση από το facebook...)



Δεν πρόκειται να γίνω κριτής κανενός, ανάξιος και άπιστος είμαι, κρατάω την κρίση για τον εαυτό μου και μένω να θαυμάζω τους δυνατούς ανθρώπους που δεν λαμβάνουν χωρίς σκέψη καμία μορφή πίστης που ενδεχομένως να τους επιβλήθηκε στην πορεία της ζωής τους. Ωστόσο, κάθε Μεγάλη Πέμπτη, μένω σιωπηλός και συγκινημένος στο πάθος του Χριστού της Ορθόδοξης εκκλησίας καθώς στα μάτια του όπως τα αποτύπωσε τόσο αληθινά ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος βλέπω έναν δίκαιο άνθρωπο που σήκωσε στους ώμους του βάρος που δεν του αναλογούσε. Βλέπω όλους τους αδικημενους αυτού του κόσμου που πεθαίνουν καταπιεσμένοι από ζηλωτές και φαρισαίους κάθε εποχής επειδή δεν τους "παραχωρήθηκε" το δικαίωμα στην αλήθεια. Βλέπω τους αθώους αυτού του κόσμου που πεθαίνουν από τα όπλα των δυνατών. Βλέπω τα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα και τις κακουχίες στον τρίτο κόσμο. Αυτες τις μέρες αφήστε στην άκρη τους χρυσοντυμένους ιερείς που περιφέρονται στο όνομα μιας πίστης που δεν έχει σε τίποτα να μας θυμίσει τον ρακένδυτο Χριστό. Αυτές τις μέρες απλά σκεφτείτε ότι ίσως, λέω ίσως, ένα Χριστός να πεθαίνει άδικα δίπλα μας κι εμείς να μην σηκώνουμε το βλέμμα να τον αντικρίσουμε. 
Καλή Ανάσταση φίλοι μου! 
Αφηστε διάπλατα ανοικτή την καρδιά σας να μπει η άνοιξη!



Τρίτη 8 Απριλίου 2025

Με αφορμή μια κουβέντα, έναν στίχο και έναν πίνακα! (Η κόλαση μέσα μας...)

 

Σε μια από τις πρώτες σκηνές του αριστουργήματος της δεκαετίας του '90, του μοναδικού "Dead Poets Society"

ή κατά το ατυχές για μένα ελληνικό "Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών", ο καθηγητής μαζεύει τους φοιτητές

σε ένα κύκλο γύρω του, σχεδόν συνωμοτικά θα έλεγες, όχι για να τους εξηγήσει τί είναι ποίηση αλλά για να

τους περιγράψει την αξία και τη θέση της στην ζωή μας. Τους απαγγέλει λοιπόν ψιθυριστά έναν στίχο του Whiteman:

“O me! O life!… of the questions of these recurring; of the endless trains of the faithless… of cities filled

with the foolish; what good amid these, O me, O life? («Ω εγώ! Ω ζωή!… των ερωτήσεων αυτών που επαναλαμβάνονται· των ατέλειωτων τρένων των άπιστων…

των πόλεων γεμάτες με ανόητους· τι καλό ανάμεσα σε αυτά, ω εγώ, ω ζωή;»)

Και απαντά ο ίδιος αμέσως μετά: "That you are here — that life exists, and identity,

That the powerful play goes on and you may contribute a verse."

(“Οτι είσαι εδώ/ Οτι η ζωή υπάρχει. Ότι το δυνατό θεατρικό συνεχίζεται και μπορείς να συνεισφέρεις έναν στίχο.")


Διαβάζοντας ξανά και ξανά αυτούς τους στίχους, μου ήρθε έντονα στο μυαλό η εικόνα της κόλασης του Δάντη όπως την εικονογράφησε ο Μποτιτσέλι. Μέχρι να φτάσω να είμαι αυτός που είμαι σήμερα, πέρασα και από τους εννέα κύκλους της κόλασης όπως τον περιγράφει ο Ιταλός ποιητής. Και από τους εννέα. Και πάνω που ήμουν μπροστά στον δαίμονα και ετοιμαζόταν να κατασπαράξει τα κομμάτια μου, βρέθηκε στον δρόμο μου, σαν από καθαρή τύχη, σαν απόφαση του κάρμα, σαν ύστατη προσπάθεια της ζωής να με κρατήσει στον κόσμο αυτό, ένας άνθρωπος και μου άπλωσε το χέρι. Ένας άνθρωπος που δεν μου ζήτησε τίποτα αλλά μου τα έδωσε όλα. Μια γυναίκα που με κοιτάει στα μάτια με όση λατρεία δεν έχει κοιτάξει κανένας ζωγράφος το έργο του λίγο πριν το κρεμάσει στον τοίχο για να το δουν οι λάτρεις της τέχνης. Μια γυναίκα που θα είναι η σύντροφος της ζωής μου για πάντα και λίγο ακόμα πέρα από το "πάντα".

Απόψε νοιώθω απογοητευμένος γιατί κατάλαβα ότι δεν έχω κάνει παρά ελάχιστες από τις αλλαγές που θα ήθελα στον εαυτό μου ώστε να γίνω "καλύτερος άνθρωπος". Όσο κι αν άλλαξα, δεν άλλαξα αρκετά. Όσο κι αν βελτιώθηκα, είναι τόσο λίγο εμφανές που θα πρέπει να το εξηγώ στους άλλους για να το νοιώσουν. Τι αξία έχει έτσι;
Τι νόημα έχει να λες ότι άλλαξες όταν παραμένεις η σκιά του παλιού μίζερου εαυτού σου, ακόμα και αν οι στα σημεία αλλαγές σε κάνουν να αισθάνεσαι καλύτερα;

Έχει μακρύ δρόμο ακόμα η ζωή.
Κι απόψε η απογοήτευση δεν με έχει πάρει από κάτω αλλά την νοιώθω σαν το βατήρα που θα με σπρώξει μπροστά!

Πάμε για τον καλύτερο στίχο λοιπόν!

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2025

 


Κάπου διάβασα σήμερα το πρωί ότι, "στην Ελλάδα γεννήθηκε η δημοκρατία, αλλά την κάναμε όλη εξαγωγή -σαν τις τομάτες και τις ασπιρίνες ένα πράγμα- και ξεχάσαμε να κρατήσουμε λίγη και για μας.
Αν κάπου εκεί ανάμεσα στην οδοντοστοιχία σου έσκασε ένα πικρό χαμόγελο, σου υπόσχομαι μέσα στις επόμενες -λίγες- σειρές να σε κάνω να το χάσεις.

Περί ευθύνης ο λόγος λοιπόν και συγκεκριμένα περί ευθύνης υπουργών και άλλων κυβερνητικών στελεχών.
Όντας σε mood μελέτης απόψε, είπα να ρίξω μια -πρόχειρη- ματιά στο Σύνταγμα των Ελλήνων, όπως αυτό δημοσιεύεται σε pdf στο site του κοινοβουλίου μας, πριν από αυτό όμως, ξεφύλλισα λίγο τον κανονισμό της Βουλής, παιδιά έχουμε που ό,που να 'ναι θα σπουδάσουν, χάθηκε ο κόσμος να ξέρουμε τί γίνεται εκεί μέσα;

Αντιγράφω λοιπόν (οι επισημάνσεις με bold είναι δικές μου):

"Η Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων αποτελείται από το σύνολο των Βουλευτών, δηλαδή από 300 μέλη, τα οποία εκλέγονται από τις βουλευτικές εκλογές που διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια, εκτός εάν η Βουλή διαλυθεί νωρίτερα. Το χρονικό διάστημα μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων ονομάζεται "βουλευτική περίοδος". Οι βουλευτικές περίοδοι αριθμούνται σε συνεχή σειρά από το 1975, με ελληνική αρίθμηση.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου, η Βουλή των Ελλήνων συνέρχεται σε τακτικές, έκτακτες και ειδικές συνόδους.
Σε τακτική σύνοδο η Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων συνέρχεται αυτοδικαίως την πρώτη Δευτέρα του μηνός Οκτωβρίου κάθε έτους. Η διάρκεια της τακτικής συνόδου δεν μπορεί να είναι μικρότερη από πέντε μήνες, σε αυτήν δε ψηφίζεται υποχρεωτικά ο προϋπολογισμός του Κράτους. Σε τακτική σύνοδο, επίσης, συγκαλείται η Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων μέσα σε τριάντα ημέρες από τη διεξαγωγή των γενικών βουλευτικών εκλογών. Οι τακτικές σύνοδοι αριθμούνται, με ελληνική και πάλι αρίθμηση, για κάθε περίοδο ξεχωριστά." ((άρθρα 21-24 του ΚτΒ))

Με λίγα λόγια, η τακτική σύνοδος της Βουλής ξεκινάει σε δύο περιπτώσεις. Την πρώτη Δευτέρα κάθε Οκτωβρίου ή αν έχουν προηγηθεί εκλογές οπότε συγκαλείται τριάντα μέρες μετά τις εκλογές. Οι τακτικές σύνοδοι διαρκούν κατ' ελάχιστο πέντε μήνες, ενώ από όσο γνωρίζω, μια τακτική σύνοδος αν και πάλι δεν συντρέχει λόγος εκλογών οπότε η βουλή διαλύεται, συνήθως ολοκληρώνεται τον Ιούλιο ώστε να πάνε και οι 300 με όλους τους εργαζόμενους στον "ναό" της Δημοκρατίας μας τις διακοπές τους..... (και να γίνει το απαραίτητο retouche, βαψίματα, σκουπίσματα και σφουγγαρίσματα στο κτίριο μέχρι να έρθει και πάλι η πρώτη Δευτέρα του επόμενου Οκτώβρη)
Μέχρι εδώ όλα καλά θα ήταν όλα καλά, αν δεν υπήρχε το άρθρο 86 του Συντάγματός μας, η παράγραφος 3 του οποίου μάλιστα αναθεωρήθηκε το 2019.
Αναφέρει λοιπόν το άρθρο 86:

"1. Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως νόμος ορίζει. Απαγορεύεται η θέσπιση ιδιώνυμων υπουργικών αδικημάτων.
2. Δίωξη, ανάκριση, προανάκριση ή προκαταρκτική εξέταση κατά των προσώπων και για τα αδικήματα που αναφέρονται στην παράγραφο 1 δεν επιτρέπεται χωρίς προηγούμενη απόφαση της Βουλής κατά την παράγραφο 3.
Αν στο πλαίσιο άλλης ανάκρισης, προανάκρισης, προκαταρκτικής εξέτασης ή διοικητικής εξέτασης προκύψουν στοιχεία, τα οποία σχετίζονται με τα πρόσωπα και τα αδικήματα της προηγούμενης παραγράφου, αυτά διαβιβάζονται αμελλητί στη Βουλή από αυτόν που ενεργεί την ανάκριση, προανάκριση ή εξέταση."

Τα ποινικά δικαστήρια λοιπόν δεν έχουν καμία αρμοδιότητα απέναντι σε οποιοδήποτε αδίκημα κατηγορηθεί κάποιο από τα μέλη του κοινοβουλίου. Για την δίωξη των βουλευτών, αρμόδια είναι ΜΟΝΟ η Βουλή.

"3. Πρόταση άσκησης δίωξης υποβάλλεται από τριάντα τουλάχιστον βουλευτές. Η Βουλή, με απόφασή της που λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, συγκροτεί ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, διαφορετικά, η πρόταση απορρίπτεται ως προδήλως αβάσιμη. Το πόρισμα της επιτροπής του προηγούμενου εδαφίου εισάγεται στην Ολομέλεια της Βουλής, η οποία αποφασίζει για την άσκηση ή μη δίωξης. Η σχετική απόφαση λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών. Με τη διαδικασία και την πλειοψηφία του πρώτου εδαφίου της παραγράφου αυτής η Βουλή μπορεί οποτεδήποτε να ανακαλεί την απόφασή της ή να αναστέλλει τη δίωξη, την προδικασία ή την κύρια διαδικασία."

Με λίγα λόγια, για να διωχθεί νομικά ένα μέλος της Βουλής για κάτι που κατηγορείται, θα πρέπει μέσα από μια συγκεκριμένη διαδικασία να συνταχθεί με την δίωξή του η πλειοψηφία των βουλευτών! Φαντάζομαι δεν είναι και πολύ εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο, ειδικά αν ο βουλευτής ανήκει στην κυβερνητική παράταξη της πλειοψηφίας...
Ωστόσο, η ερμηνεία αυτού του άρθρου έχει παρερμηνευθεί κατά το δοκούν για να εξυπηρετήσει φυσικά τα συμφέροντα των βουλευτών αφού το άρθρο 62 αναφέρει ρητά ότι το ακαταδίωκτο των βουλευτών ΔΕΝ αφορά σε αδικήματα που δεν συνδέονται με την άσκηση των καθηκόντων τους ή την πολιτική τους δραστηριότητα! Αυτό σε όσους έσπευσαν να πουν ότι η κράτηση του βάνδαλου της Εθνικής Πινακοθήκης ήταν παράνομη...

"Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος, ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος. Επίσης δεν διώκεται για πολιτικά εγκλήματα βουλευτής της Βουλής που διαλύθηκε, από τη διάλυσή της και έως την ανακήρυξη των βουλευτών της νέας Βουλής. Η σχετική άδεια δίδεται από τη Βουλή υποχρεωτικά εφόσον η αίτηση της εισαγγελικής αρχής αφορά αδίκημα το οποίο δεν συνδέεται με την άσκηση των καθηκόντων ή την πολιτική δραστηριότητα του βουλευτή. Η Βουλή, με ευθύνη του Προέδρου της, αποφαίνεται υποχρεωτικά σχετικά με το αίτημα μέσα σε τρεις μήνες αφότου η αίτηση του εισαγγελέα για δίωξη διαβιβάστηκε στον Πρόεδρο της Βουλής. Η τρίμηνη προθεσμία αναστέλλεται κατά τη διάρκεια των διακοπών της Βουλής. Δεν απαιτείται άδεια για τα αυτόφωρα κακουργήματα."

Η παράγραφος 3 του άρθρου 86 που αναφέρω παραπάνω, αναθεωρήθηκε κατά την Θ' Αναθεωρητική Βουλή στις 25 Νοεμβρίου 2019 οπότε και σβήστηκε η σκανδαλώδης διάταξη για την αποσβεστική προθεσμία στα αδικήματα των βουλευτών. Μέχρι τότε, η παράγραφος 3 ανέφερε ότι τα αδικήματα των βουλευτών παραγράφονται μετά από δύο τακτικές συνόδους της Βουλής! Αν ανατρέξεις στην αρχή αυτού του κειμένου, θα δεις ότι μια τακτική σύνοδος μπορεί να διαρκέσει κατ' ελάχιστο πέντε μήνες, ενώ τα προηγούμενα χρόνια με τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, η αποσβεστική προθεσμία ανάμεσα σε δύο τακτικές συνόδους χρησιμοποιήθηκε πολλάκις σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ από τους βουλευτές όλων των παρατάξεων, εκμεταλλευόμενοί την στο έπακρο, ανεξάρτητα από την παράταξη και το χρώμα του καθενός!
Φανταστείτε ότι, αν δεν είχε καταργηθεί η αποσβεστική περίοδος των δύο τακτικών συνόδων και για να καταλάβεις πόσο μας αφορά μια τέτοια διάταξη, κάθε ευθύνη υπουργού ή κυβερνητικού στελέχους για το έγκλημα των Τεμπών θα παραγραφόταν μια για πάντα τον ερχόμενο Ιούλιο που λήγει η δεύτερη τακτική σύνοδος της Βουλής μετά την 28η Φεβρουαρίου 2023!

Μισό λεπτό όμως, μέχρι εδώ όλα (ή σχεδόν όλα) μοιάζουν καλά.
Αμ δε!
Μπορεί το άρθρο 86 να τροποποιήθηκε το 2019, όμως δεν έχει αλλάξει ακόμα 
ο σχετικός εφαρμοστικός νόμος 3126/2003 για το άρθρο 86! Αυτό απλούστατα μπορεί να οδηγήσει σε παρερμηνείες του συντάγματος και κενό δικαίου που, μαντέψτε ποιόν μπορεί να ωφελήσουν! Οι φωνές στο κοινοβούλιο αναφορικά με την εσκεμμένη παράλειψη του κυβερνώντος κόμματος πνίγονται πίσω από την ισχνή μειοψηφία των κομμάτων της αντιπολίτευσης και ως εκ τούτου, ο εφαρμοστικός νόμος θα παραμείνει ως έχει μέχρι τη στιγμή που θα κληθεί να ωφελήσει (πάμε άλλη μια μαντεψιά σχετικά με το ποιόν...) δια της απουσίας του...

Επειδή είμαι εντελώς απογοητευμένος από το πολιτικό μας σύστημα και δη από τους κυβερνώντες, πλέον δεν με εκπλήσσει τίποτα για το μέλλον. Είμαι πεπεισμένος ότι οι 300 με τους αυλικούς τους θα κάνουν τα ΠΑΝΤΑ προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους.

Και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα.

Ελπίζω να μην είστε τίποτα κουτορνίθια και να σας περνάει από το μυαλό ότι η πρόταση του πρωθυπουργού στον επικεφαλής της αντιπολίτευσης για την αναθεώρηση του άρθρου 86 έγινε επειδή ξαφνικά το πολιτικό μας σύστημα νοιάστηκε για μένα και για σένα.

Αντιγράφω από το Lifo.gr 7/3/2025:

"Μητσοτάκης: Πρόταση σε Ανδρουλάκη για αναθεώρηση του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών υπό όρους..."

Ποιούς όρους;
Αντιγράφω από το ίδιο άρθρο:

"Ο πρωθυπουργός κάλεσε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να συμφωνήσει στη συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά και του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών."


Κατάλαβες τώρα;

Δεν φταίνε αυτοί.
Εγώ κι εσύ φταίμε που μας πετάνε ένα ψίχουλο και χορταίνουμε.

Όχι κύριοι.
Ο σκοπός δεν είναι μόνο να αλλάξει ο σκανδαλώδης νόμος περί ευθύνης υπουργών.
Το ζητούμενο σήμερα πιο ηχηρά από ποτέ είναι να τιμωρηθούν οι ένοχοι για το έγκλημα των Τεμπών και μετά να ξεκινήσει η διαδικασία για την αλλαγή του νόμου ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ...

Μόνο έτσι οι 57 ψυχές θα βρουν ανάπαυση...
Μόνο έτσι δεν θα γίνουν και άλλα παρόμοια εγκλήματα!


Σάββατο 8 Μαρτίου 2025


Έχω πει δεκάδες φορές ότι δεν είμαι πολιτικός, μπορεί να έχω πολιτική άποψη από μικρό παιδί την κρατάω όμως για τον εαυτό μου ή για έναν-δυο ανθρώπους (και πολλούς λέω) που σέβομαι και εκτιμώ και σιχαίνομαι όλους εκείνους που τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει "ψωμοτύρι" την πολιτική ανάλυση στο facebook λες και ξαφνικά γέμισε η χώρα και ο κόσμος όλος με ρήτορες από τη μία και ανθρώπους που διψούν να διαβάσουν την πολιτική μας άποψη από την άλλη
Ωστόσο, θεωρώ ότι οι μέρες που διανύουμε είναι ιδιαίτερα κρίσιμες για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας καθώς για πρώτη φορά μετά το 1973 το κράτος αντιμετωπίζει τόσο έντονη δυσαρέσκεια και αντιπαράθεση από τους πολίτες όχι αναίτια, όχι μόνο με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη και την συνεχιζόμενη ατιμωρησία δύο χρόνια μετά.
Η κυβέρνηση προσπάθησε ανεπιτυχώς να ρίξει τις ευθύνες σε συγκεκριμένα εξωθεσμικά πρόσωπα, πολιτικό προσωπικό που σίγουρα είχε μερίδιο της ευθύνης, προσπαθώντας ταυτόχρονα να κρατήσει έξω από το κατηγορητήριο τους θεσμικούς παράγοντες που βρίσκονταν την περίοδο του δυστυχήματος σε θέσεις που σχετίζονταν έμμεσα ή άμεσα με την λειτουργία του σιδηροδρόμου.
Απέτυχε. Η έντονη αντίδραση των οικογενειών των θυμάτων καθώς και το γεγονός ότι τα περισσότερα θύματα του δυστυχήματος ήταν παιδιά που κινητοποίησε το αίσθημα όλο και περισσότερων από τους πολίτες της χώρας, είχε σαν αποτέλεσμα το αφήγημα της κυβέρνησης να πέσει στο κενό και να οδηγηθούμε στην σημερινή κατάσταση.
Δυο χρόνια μετά η πλειοψηφία των πολιτών, ανεξάρτητα από την κομματική τους ταυτότητα ή ακομα πιο σωστά, πέρα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, πιστεύει πλέον ότι η κυβέρνηση ενορχήστρωσε μια προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών αιτίων της τραγωδίας από τις πρώτες κιόλας μέρες που ακολούθησαν του δυστυχήματος με σκοπό να μείνουν εκτός του κάδρου των ευθυνών τα στελέχη της.
Φτάσαμε στο σημείο ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων πολιτών σύμφωνα με δημοσκόπηση να πιστεύουν ότι η εξαφάνιση και ο θάνατος του γιου της εισαγγελέως Εφετών Λάρισας Σοφίας Αποστολάκη που διερευνούσε την υπόθεση των Τεμπών, "παρακινήθηκε" από το κράτος!
Όπως είναι λογικό, ακόμα και η θέση του μέχρι πρότινος δημοφιλέστατου πρωθυπουργού έχει κλονιστεί, οι πολίτες μετά και την ομιλία του πριν δυο μέρες στην βουλή όπου έδειξε να βρίσκεται πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου θεωρώντας ότι οι μαζικότατες διαδηλώσεις της 28ης Φεβρουαρίου 2025 που κατέβασαν εκατομμύρια κόσμου στις πλατείες παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια των στελεχών της κυβέρνησης να απαξιώσουν τις εκδηλώσεις μνήμης, δεν ήταν αντικυβερνητικές αλλά ζητούσαν τη συνέχιση του έργου της παρούσας κυβέρνησης, έχουν χάσει πλέον κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του καθώς και στο σύνολο των στελεχών της κυβέρνησης του.

Η λύση αυτή τη φορά δεν μπορεί να είναι εύκολη.
Αυτή τη φορά δεν θα αλλάξει τίποτα με έναν κυβερνητικό ανασχηματισμό.
Αυτή τη φορά δεν θα αλλάξει τίποτε ακόμα και αν παραιτηθεί η κυβέρνηση και πάμε σε εκλογές.
Αυτή τη φορά οι αντιδράσεις του λαού θα πάψουν μόνο αν γίνει άρση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και όλοι όσοι έχουν εμπλακεί διαχρονικά στο έγκλημα των Τεμπών δικαστούν και αποδοθεί δικαιοσύνη για τα 57 θύματα.

Δύσκολα πράγματα.

Δυστυχώς διαπιστώνω καθημερινά ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να πράξει κάτι τέτοιο, αντίθετα εξακολουθεί να εφευρίσκει ή να ψάχνει τρόπους ώστε να αποτινάξει την ευθύνη από τα στελέχη της, αν θέλετε τη γνώμη μου χωρίς επιτυχία γιατί πλέον το ποτάμι είναι λίγο αργά για να γυρίσει πίσω και οι εξελίξεις είναι αναπόφευκτες.
Φοβάμαι ωστόσο...
Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών γι αυτό και δεν θα πω πολλά από εδώ και κάτω.
Μόνο ότι φοβάμαι πως για πρώτη φορά μετά το 1945 θεωρώ ότι η χώρα είναι πολύ κοντά σε έναν εμφύλιο σπαραγμό. Όχι, δεν θα ζωστούν φισεκλίκια ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ και θα πάρουν τα βουνά, οι καιροί άλλαξαν και όπως οι Χούντες στην εποχή μας φοράνε τον μανδύα της δημοκρατίας, έτσι και οι εμφύλιοι ίσως αφήσουν τα τουφέκια και πιάσουν τα σύγχρονα φισεκλίκια τους, τα πληκτρολόγια, τα κινητά και όσα προσφέρει απλόχερα η τεχνολογία. Μακάρι να κάνω λάθος.
Όπως εύχομαι να είναι λανθασμενος ο φόβος μου ότι πλησιάζει η στιγμή που θα δούμε στη χώρα μας μια ξένη παρέμβαση, είπαμε, όχι στρατιωτική. Άλλαξαν οι καιροί, όμως μετά τον live εξευτελισμό του ουκρανού προέδρου στο οβάλ γραφείο πριν λίγες μέρες , όλα τα φοβάμαι, όλα τα περιμένω...

Άλλαξε ο κόσμος...


(από ανάρτησή μου στο facebook 8/3/2025)

Σάββατο 1 Μαρτίου 2025

Η πρώτη μέρα της Άνοιξης και ένα ποίημα... (...ή, πώς το έγκλημα στα Τέμπη μας ένωσε ξανά στους δρόμους...)

 


Ήταν μια υπέροχη μέρα, χωρίς το επίθετο να την χαρακτηρίζει ακριβώς.
Είδα στον δρόμο ηλικιωμένους, νέους, ανάπηρους.
Είδα τυφλούς να τους κρατάνε από τον αγκώνα πηγαίνοντας για το κέντρο της πόλης.
Είδα μωρά να χαμογελάνε στην αγκαλιά του πατέρα τους!
Είδα παιδιά να κοιτάζουν τον ουρανό ευτυχισμένα... Μύρισε ελευθερία και τα παιδιά είναι χαρισματικά στο να νοιώθουν ό,τι οι μεγάλοι δεν μπορούν!

Είδα έφηβους να έχουν πλήρη αίσθηση ότι κάνουν κάτι σπουδαίο, μια επένδυση για το μέλλον τους.
Είδα γονείς υπερήφανους που τα παιδιά τους τούς ακολούθησαν αδιαμαρτύρητα, χάραξαν στην ουσία τον δρόμο για βρεθούν όλοι μαζί στην συγκέντρωση.

Είδα το κράτος να λείπει, είδα τα κόμματα να λείπουν, είδα τα χρώματα να λείπουν!

Είδα την Άνοιξη να μπαίνει λίγο νωρίτερα, μια μέρα πριν έρθει ο Μάρτης!

Είδα μπροστά μου όλο τον κόσμο να σπαράζει σαν το ποίημα ενός Τούρκου, του Αζίς Νεσίν που μίλησε στην καρδιά μου:

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κοψ’ τη φωνή σου, σώπασε
κι επιτέλους
αν ο λόγος είναι άργυρος
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις
που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μου έλεγαν: «Σώπα».

Στο σχολείο μου έκρυψαν την αλήθεια τη μισή
και μου έλεγαν: «Εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο αγόρι
που ερωτεύτηκα και μου έλεγε:
«Κοίτα, μην πεις τίποτα, και σώπα!».

Κοψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια
«Τι σε νοιάζει, μου έλεγαν,
θα βρεις το μπελά σου, τσιμουδιά, σώπα».
Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι:
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και σώπα».

Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα έμαθα να σωπαίνουν.
Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός
κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που του έλεγε «σώπα».
Στα χρόνια τα δίσεχτα οι γείτονες με συμβούλευαν:
«Μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και σώπα».
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή
μας ένωνε όμως το «σώπα».

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα»,
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη
αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε και παράσημα
κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το «σώπα».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «σώπα».
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου και στην πεθερά σου
κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και καν’ την να σωπάσει.
Κοψ’ τη σύρριζα.
Πέταξε την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο απ’ τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις απ’ το βραχνά
να μιλάς χωρίς να μιλάς
να λες «έχετε δίκιο, είμαι με ‘σας».

Αχ, πόσο θα ήθελα να μιλήσω ο κερατάς
και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κοψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις
κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός
στα σχέδια και τα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσα μου
γιατί νομίζω πως θα έρθει η στιγμή
που δε θ’ αντέξω
και θα ξεσπάσω
και δε θα φοβηθώ
και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω
μ’ έναν φθόγγο
μ’ ένα τραύλισμα
με μια κραυγή
που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!

Δεν θα σωπάσουμε!

Ποτέ ξανά!