Τις τελευταίες μέρες έρχονται στο γυμναστήριο που πηγαίνω δύο κοπέλες, άγνωστες.
Νεαρές σε ηλικία, όμορφες.
Η μία από αυτές είναι τυφλή.
Η άλλη τη συνοδεύει από άσκηση σε άσκηση κρατώντας την αγκαλιά.
Όχι με οίκτο και λύπηση.
Με αγάπη. Με φροντίδα.
Τις κοιτάζω να συζητούν και αναρωτιέμαι, ποιός είναι τυφλός τελικά σ' αυτό τον κόσμο;
Ποιός βλέπει πιο καθαρά από όσο του επιτρέπει η όρασή του;
Το φως δεν είναι μόνο μέσα μας.
Είναι και δίπλα μας, φωλιάζει σ' έναν άνθρωπο που μας νοιάζεται, μας αγαπάει όπως κι αν είμαστε.
Φτάνει να τον βρούμε μέσα στο σκοτάδι που μας σκεπάζει τα μάτια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου