Το πρόσωπο της κακοποίησης... (Με αφορμή την εξαιρετική μεταφορά ενός βιβλίου στον κινηματογράφο)

 

Ακούγονται πολλά αυτό τον καιρό για την μεταφορά της "Φόνισσας" του Παπαδιαμάντη στον κινηματογράφο.
Πώς η απόδοση είναι μέτρια, πως η ταινία είναι υπερβολική, πως αυτό που βγαίνει τελικά στο πανί δεν είναι Παπαδιαμάντης κι άλλα που ειλικρινά δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς.
Η αλήθεια είναι μία.
Η ταινία της Εύας Νάθενα καταφέρνει τον σκοπό που έχει κάθε έργο τέχνης, αυτό που κατάφερε λίγες μέρες πριν η Γεωργία Λαλέ με την γνωστή τοις πάσης πλέον (https://www.lifo.gr/now/greece/georgia-lale-gia-roz-elliniki-simaia-dehthika-apeiles-alla-itan-toso-megalo-kyma) σημαία της: κατάφερε να προκαλέσει το ενδιαφέρον μέσα από τη δουλειά της, έστω και χρησιμοποιώντας έναν δρόμο που κάποιοι (που έτσι κι αλλιώς θα συνέβαινε αν με ρωτήσετε), θεώρησαν ακραίο.
Πρώτα από όλα, όσοι υποστηρίζουν την κακή μεταφορά του βιβλίου, ξεκινάνε λάθος και στην καλύτερη περίπτωση είναι ανίδεοι με ανύπαρκτη κινηματογραφική παιδεία. Στη χειρότερη περίπτωση ούτως ή άλλως θα είχαν έναν κακό λόγο να πουν για έναν δημιούργημα που τους ενόχλησε από τη γέννησή του.
Η μεταφορά ενός βιβλίου είτε στον κινηματογράφο είτε στην τηλεόραση, δεν λογίζεται να είναι ακριβές αντίγραφο του πρωτότυπου παράγραφο-παράγραφο. Είναι μια ελεύθερη απόδοση του κειμένου με διασκευασμένο σενάριο, γι' αυτό άλλωστε και οι συντελεστές των μεταφορών αυτών αναφέρουν ότι η ταινία ή η τηλεοπτική σειρά "βασίζεται" στο συγκεκριμένο κείμενο, εν ολίγοις τη χρησιμοποιεί σαν κορμό για την δημιουργία. 
Όσο αφορά την υπερβολή, αναρωτιέμαι πώς γίνεται να ενοχλεί κάποιον μια ταινία που θίγει ένα θέμα τόσο λεπτό και τόσο επίκαιρο όσο ποτέ όπως η γυναικεία κακοποίηση και δη η ενδοοικογενειακή βία. Θα το πω όπως ακριβώς το σκέφτομαι. Η αντιμετώπιση αυτή μου θυμίζει όλους εκείνους που σχολιάζουν με ζέση τα πρόστιμα του ΚΟΚ, επειδή νοιώθουν ότι είναι εν δυνάμει παραβάτες...
Ξεκάθαρα λοιπόν. Όσοι ενοχλούνται από τις "υπερβολές" στην προβολή της βίας, είναι εν δυνάμει κακοποιητές. Τελεία.

Η ταινία με συντάραξε στα σημεία.
Προσωποποίησε τη βία, ανέδειξε με τη σιωπή της το πόσο συνένοχη είναι η κοινωνία μας διαχρονικά. 
Τόλμησε να δείξει τη ρίζα του κακού.
Μου μαύρισε την ψυχή αλλά με έκανε να αισθάνομαι υπερήφανος για τον τρόπο που σκέφτομαι, για τον τρόπο που αντιμετωπίζω τις γυναίκες δίπλα και γύρω μου.
Με απόλυτο σεβασμό.
Μην θαρρείς, ακόμα και σήμερα υπάρχουν μικρόνοοι που πιστεύουν ότι είναι θηλυπρεπές για έναν άντρα να αγαπάει και να φροντίζει μια γυναίκα, υπάρχουν και εκείνοι που νομίζουν ότι τις γυναίκες τις εξιτάρει με κάποιο τρόπο η βία. Τους αφήνω στην δυστυχία τους.

Αυτό που με τσάκισε στην Φόνισσα της Νάθενα, ήταν το πρόσωπο της κακοποίησης που πήρε τη μορφή μιας από τις γυναίκες που περνούν μπροστά από τα μάτια του θεατή.
Σιωπηλή, καταπιεσμένη, με σημάδια στο κορμί που πλήθαιναν σε κάθε πέρασμά της από την οθόνη, με τον κακοποιητή της να την σέρνει σε κάθε πλάνο κλείνοντάς της το στόμα μεταφορικά και κυριολεκτικά κι εκείνη να υπομένει το μαρτύριό της σιωπηλή, στωική, δωρική.
Η σιωπή της έσπασε τη στιγμή του θανάτου της όταν γαλήνια πια, απαλλαγμένη από τον πόνο, "φώναξε" σε όλο το χωριό για την ευθύνη που είχαν όλοι στο μαρτύριό της...

Αυτό είναι το πρόσωπο της κακοποίησης.
Μακάρι το 2023 να είναι η χρονιά που το είδαμε για τελευταία φορά.

Στο χέρι μας είναι, όχι να σταματήσουμε τη βία.
Να πάψουμε να είμαστε συνένοχοι!