 |
Τον συναντώ κάθε Σάββατο.
Δεν τον γνωρίζω, δεν ξέρω καν πώς τον λένε.
Κάθε Σάββατο όμως, είναι εκεί.
Είναι μια χαρακτηριστική μορφή του χωριού, ψηλός, ευθυτενής, κυκλοφορεί στον δρόμο πάντα με ένα ποτήρι καφέ στο χέρι και σχεδόν πάντα τον ακούς να λέει, με φωνή που αλλάζει ηχόχρωμα και τόνο, τη φράση "-Πού πάει!".
Ξανά και ξανά.
Τα ρούχα του δεν είναι ποτέ βρώμικα, τα παπούτσια του το ίδιο.
Κάποιες φορές είναι λάθος ζωσμένο το πουκάμισο στο παντελόνι του, μικρό το κακό.
Περπατάει γρήγορα, το βήμα του είναι αλλοπρόσαλλο, κάποιες φορές παραπατάει λες και κουτσαίνει στα δεξιά, λες και το βάρος του καφέ τον τραβάει στο πλάι.
Και πάντα, μα πάντα, έχει βλέμμα θλιμμένο και μονολογεί:
"-Πού πάει;"
Προχτές ήρθε κοντά μας. Για πρώτη φορά τον είχα χαμογελαστό.
Δεν προσπάθησα να τον αποφύγω.
Με κοίταξε κατάματα κι έπειτα έσκυψε το κεφάλι προς τον μέρος μου. Πήρε το χέρι μου και το έβαλε πάνω του.
Έβγαλε μια ακατανόητη φράση, σαν ήχο ζώου μου φάνηκε και μου έκανε νόημα να του αγγίξω τα μαλλιά.
Ήθελε ένα χάδι στο κεφάλι του.
Αυτός ο άνθρωπος, ο "τρελός", ο "περιθωριακός", ήρθε κοντά μου να μου ζητήσει ένα χάδι!
Σκέφτηκα πόσο ανάγκη έχουμε τελικά τη σωματική επαφή.
Με πόση ζέση ζητάμε το άγγιγμα, το χάδι, τη ζεστασιά.
Την αλληλεπίδραση. Την επικοινωνία σε ένα επίπεδο που δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις.
Τί μάθημα μου έδωσε ο "τρελός του χωριού"....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου