Είχα πάει πριν τρία χρόνια για πρώτη φορά στον Άγιο Ισίδωρο (http://psihotherapia.blogspot.com/2017/05/blog-post_29.html), στο ανατολικότερο άκρο της Κρήτης. Είχα μαγευτεί με την ομορφιά του τόπου, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να βρεθώ εκεί ξανά, στην χάρη του Αγίου αφού έτσι κι αλλίως λόγο της παρακείμενης ναυτικής βάσης, οι πόρτες δεν ανοίγουν παρά στις 4 του Φλεβάρη.
Ήθελα πολύ να πάω φέτος. Το σχεδίαζα από πέρσι τον Οκτώβρη, ήθελα ξανά να βρεθώ εκεί στα μέρη τα αγαπημένα της Σητείας.
Όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει, δεν λένε;
Έφτασε η μέρα, αντί για το ανατολικότερο, βρέθηκα στο δυτικότερο άκρο της Κρήτης για δουλειά και μετά στο νοτιότερο για μια τελετή, από εκείνες που σου μαυρίζουν την καρδιά...
Κουράστηκα, σχεδόν εφτά ώρες στο τιμόνι, το βράδυ ένοιωθα τόσο κουρασμένος, τόσο απογοητευμένος από τη μέρα....
Κι όμως... μετά που το είδα πιο ψύχραιμα, όταν έριξα από τα μάτια μου το πέπλο της κούρασης και τη απογοήτευσης που τα σχέδιά μου δεν πραγματοποιήθηκαν, σκέφτηκα πως τελικά ο δρόμος δεν πρέπει να μας απογοητεύει, φτάνει να κρατάμε ανοικτά τα μάτια και να βλέπουμε τις εικόνες γύρω μας.
Πραγματικά, μια τόσο κουραστικη μέρα έγινε η αφορμή να βρεθώ σε μέρη που μπορεί να μην τα επέλεξα άμεσα, όμως είχα να βρεθώ χρόνια πολλά κι ευτυχώς παρά τη βιασύνη και το άγχος μου, έδωσα στον εαυτό μου την ευκαιρία να σταματήσω για λίγο και να τα απολαύσω.
Να τα απαθανατίσω με το κινητό μου...
Μεγάλη υπόθεση η εικόνα.
Ακόμα μεγαλύτερη να μπορείς να τη διακρίνισεις τη στιγμή που περνάει από μπρός σου, όχι την στιγμή που επέλεξες να την δεις...
Σκέψου το...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου