Mr Floyd....

Πρέπει  να ήταν το καλοκαίρι του 1992, τελειώνοντας την πρώτη τάξη του Λυκείου έπιασα δουλειά στο μαγαζί του Μανώλη "για το χαρτζηλίκι", αλλά και για να περνάει η ώρα μου, για να μην τριγυρνάω άσκοπα στη γειτονιά..
Άλλα περίμενα ξεκινώντας αυτή τη δουλειά, συνάντησα άλλα τελικά, εμπειρίες που δεν τις χωρούσε το μυαλό μου. Γνώρισα ανθρώπους με βαθιές γνώσεις που δεν είχα συναναστραφεί ποτέ στο παρελθόν, γνωρίστηκα με μουσικούς, είδα δρόμους που δεν είχα δει ποτέ.
Το καλοκαίρι εκείνο γνώρισα τον Χάρη, μια φιγούρα που επηρέασε όλη τη μετέπειτα ζωή μου, τον τρόπο που ξεκίνησα να βλέπω τα πράγματα από την εφηβεία μου, μέχρι και σήμερα. Από πολλές απόψεις που ίσως θα πρέπει να τις γράψω κάποια στιγμή.
Τότε γνώρισα επίσης τη μουσική από τη μεριά όχι του ακροατή, αλλά του δημιουργού, του σολίστα. Του μουσικού. Όχι, μουσική δεν έμαθα να παίζω, ούτε τότε ούτε ποτέ μέχρι σήμερα, εντάξει, ίσως λίγο την εισαγωγή του Nothing Else Matters των Metallica... Τότε ήταν όμως που γνώρισα την πραγματική μαγεία της μουσικής από τόσο κοντά.
Ο Μανώλης έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα. Στη μέσα μεριά του καταστηματος είχε μια κατακόκκινη Fender, αστραφτερή στην βάση της, πάντα καλογυαλισμένη. Όλο το μαγαζί μπορεί να ήταν άνω-κάτω, εκείνος όμως φρόντιζε Εκείνη να είναι πάντα πεντακάθαρη, χωρίς ίχνος σκόνης πάνω της! Πάω στοίχημα πως θα της έλεγε καλημέρα το πρωί και καληνύχτα το βράδυ! Δεν την άγγιζε ποτέ όταν ήταν άκεφος, όταν ήταν προβληματισμένος, λες και δεν ήθελε να της μεταφέρει τα προβλήματά του. Οι στιγμές εκείνες ανήκαν αποκλειστικά σε μια ταλαιπωρημένη κλασική κιθάρα, αυτή ήταν η παρηγοριά του, αυτή ήταν το φάρμακο για την στεναχώρια του.
Ο Χάρης είχε κατάστημα με αξεσουάρ αυτοκινήτων στην απέναντι μεριά του δρόμου. Μουσικός με απίστευτες δυνατότητες, έπαιζε synth και έγραφε μουσική, μπορούσε να παίξει κάθε μουσικό όργανο που έπεφτε στα χέρια του, έβγαζε μουσική ακόμα και χτυπώντας ένα κομμάτι ξύλο, λάτρευε την κιθάρα, όχι όμως στην ακριβώς κλασική της εκδοχή. Στην κιθάρα που έπαιζε είχε αλλάξει τις χορδές, τις είχε ανακατέψει με αποτέλεσμα να παράγει έναν ήχο ιδιαίτερο, σίγουρα διαφορετικό, μοναδικό σε σχέση με κάθε άκουσμα που είχα γνωρίσει μέχρι τότε.
Όταν ο Μανώλης είχε τις μαύρες του, όταν δεν είχε όρεξη για δουλειά, έβγαινε στο πεζοδρόμιο και φώναζε τον Χάρη. Του έκανε νόημα να κρατάει και την "παράξενη" κιθάρα του μαζί. Ξεκινούσαν να παίζουν και τίποτα δεν ήταν ικανό να τους σταματήσει. Ενίοτε στην παρέα έμπαιναν και άλλοι οργανοπαίχτες φίλοι των παιδιών, επαγγελματίες και όχι, όλοι όμως έπαιζαν για το μεράκι, για την αγάπη του για το πεντάγραμμο. Για την καρδιά τους.
Εκει, σ' αυτό το εργαστήριο των 6 τετραγωνικών μέτρων άκουσα για πρώτη φορά Santana, Metallica, Doors, Rolling Stones...
Ένα απόγευμα, θυμάμαι ήταν προς το τέλος του καλοκαιριού όταν οι μέρες είχαν αρχίσει να ψυχραίνουν, πήγα στο εργαστήριο και τους βρήκα να κάθονται μπροστά στο γραφείο. Ο Χάρης είχε μπροστά του το synth, ο Μανώλης κρατούσε ένα μαλακό πανί, γυάλιζε την κιθάρα και προσπαθούσε να την κουρδίσει.
Ήταν σιωπηλοί.
Μελέτούσαν.
Σχεδόν δεν μου έδωσαν σημασία, ήταν στον κόσμο τους. Ξεκάθαρα.
Έξω ψιχάλιζε, κάθησα στην μοναδική άδεια καρέκλα και δεν μιλούσα, απλά τους παρατηρούσα.
Σε κάποια στιγμή σταμάτησαν τα νοήματα, με μια κίνηση ο Χάρης άνοιξε τον ενισχυτή στα αριστερά του και ξεκίνησε αργά να παίζει μια μελωδία στα πλήκτρα. Ο Μανώλης με την πένα σφιγμένη στα δάχτυλα κρατώντας την Fender στην ποδιά του, μπήκε στο κομμάτι με ένα βλέμμα του Χάρη.
Όχι νωρίτερα, ούτε ένα δευτερόλεπτο αργότερα.
Η μελωδία ταξίδευε στον χώρο, απλωνόταν στο δωμάτιο μαγικά, άκουγα με ευλάβια, το μυαλό μου ταξίδεψε στη στιγμή έξω, στον δρόμο, στη γειτονιά, έσπασε τα όρια της πόλης, σηκώθηκε στον αέρα, ξέφυγε....
Σιωπούσα και ταξίδευα. Λυτρωνόμουν, όλο και περισσότερο. Όλο και πιο μακριά!
"Remember when you were young,
you shone like the Sun.
Shine on, you crazy diamond!"
Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα Pink Floyd....
Εγώ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα δογματικά σχεδόν να κάνω βήμα πέρα από το Ελληνικό ροκ, λόγω ηλικίας, λόγω συναναστροφών, σε λίγες στιγμές γνώρισα έναν καινούργιο κόσμο, μαγικό!
Ένα κόσμο με ροή, ένα κόσμο που κάθε νότα μου ταξίδευε το μυαλό πέρα από τις γνωστές διαστάσεις, που δεν κλεινόταν στα όρια του χώρου και του χρόνου όπως τον γνώριζα!
Ενός κόσμου χωρίς σύνορα, με νόημα πέρα από το προφανές, το εύκολο, με νόημα πίσω από το νόημα...
Αναλογίζομαι πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε, κι όμως τα μουσικά μου ακούσματα έχουν αλλάξει ελάχιστα από εκείνο το καλοκαίρι. Οι Pink Floyd καθόρισαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις μουσικές μου προτιμήσεις καθώς τα άλμπουμ τους, ανέβασαν κατακόρυφα τον πήχυ της ποιότητας των μουσικών μου επιλογών.
Και όχι άδικα.
Λίγο καιρό μετά το μαγικό εκείνο απόγευμα στο εργαστήριο του Μανώλη, το κρατικό κανάλι της Ελληνικής τηλεόρασης πρόβαλε ένα απόσπασμα της παγκόσμια tour των Pink Floyd με την εμβληματική ονομασία "Pulse".
Κατάφερα να την γράψω σε βιντεοκασέτα, αργότερα την αντέγραψα σε κασέτα ήχου, φρικτής ποιότητας που όμως ελάχιστα θυμάμαι πως με ενοχλούσε! Την άκουγα ξανά και ξανά μέχρι που σχεδόν καταστράφηκε, μέχρι που συγκρότημα κυκλοφόρησε το tour σε ένα διπλό CD με την πιο ιδιαίτερη συσκευασία που είδα ποτέ μου.

Το εξώφυλλο του "Pulse"

Το κουτί που εκτός από τα CDs περιελάμβανε και ένα πολυτελέστατο leaflet με εικονογραφημένη αναφορά σε κάθε τραγούδι, είχε στην εξωτερική πλευρά του ένα κόκκινο led που αναβόσβηνε στην συχνότητα του μέσου καρδιακού παλμού....


Οι Floyd ποτέ δεν άφησαν ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια στην τύχη της.


Γι' αυτό μας σημάδεψαν κατευθείαν στην καρδιά....