Το παπάκι μου...

Η 18η Φεβρουαρίου εκείνης της χρονιάς ξημέρωσε με κρύο. Πολύ κρύο για τα δεδομένα που έχουμε συνηθίσει στο Ηράκλειο.
Σηκωθήκαμε από το κρεβάτι, είχα ενημερώσει πως θα καθυστερήσω να πάω στη δουλειά εκείνη τη μέρα γιατί έπρεπε να πάμε στον γιατρό. Η εγκυμοσύνη ειχε προχωρήσει πολύ, η μέρα πλησίαζε.
Σταθήκαμε στο τζάμι να κοιτάζουμε το πυκνό χιόνι που έπεφτε στον δρόμο. Ένα αυτοκίνητο πολύ γνωστής εταιρείας ταχυμεταφορών είχε "κολλήσει" στην ανηφόρα, η άσφαλτος γλιστρούσε, τα λάστιχα γυρνούσαν σαν τρελά και ο οδηγός είχε έρθει σε απόγνωση μην μπορώντας ούτε μπρος να κάνει, ούτε πίσω. Ντύθηκα και κατέβηκα μήπως ήθελε βοήθεια, δεν χρειάστηκε, βρίζοντας βρήκε τον τρόπο να ξεκινήσει.
Το κρύο μου τρυπούσε το πρόσωπο. Κρύωνα.
Κοίταξα προς το μπαλκόνι, η Ρένα καθόταν πίσω από το τζάμι και με κοιτούσε.
Όλο της το σώμα ήταν πρησμένο, εκτός από την κοιλιά, τα χείλη, τα μάγουλα, ακόμα και το μέτωπό της λες και ήταν έτοιμα να εκραγούν!
Άνοιξα τις παλάμες μου για να γεμίσουν χιόνι, κοίταξα ένα γύρο το τοπίο και ανέβηκα στην ζεστασιά του διαμερίσματος.
"-Χειμωνιάτικος θα μας βγει ο τύπος!", αστειεύτηκα.
Τα λόγια του γιατρού ήταν αναμενόμενα. Την επόμενη μέρα θα είχαμε γεννητούρια, το παιδί ήταν πολύ κοντά στο να βρει το δρόμο του και ο μαιευτήρας δεν ήθελε να διακινδυνέυσουμε την υγεία του.
Η νύχτα ήταν μακριά, αξημέρωτη. Είχαμε και οι δύο αγωνία.
Από την αίσθηση του άγνωστου.
Από τη χαρά για το πρώτο μας παιδί.
Επειδή δεν γνωρίζαμε...
Όλα μαζί.
Σηκωθήκαμε πριν ακόμα ξημερώσει, ξεκινήσαμε για το "Μητέρα" φορτωμένοι μόνο με τα απαραίτητα. Μια μικρή βαλίτσα με τις πυτζάμες και τα εσώρουχά της, δυο αλλαξιές μωρουδιακά για το παιδί που ερχόταν.....
Αγωνία για το άγνωστο.
Λαχτάρα για τη νέα ζωή που ερχόταν, κομμάτι από τη ζωή μας.
Ήμουν εκεί, στην αίθουσα οδυνών, από το πρωί στις 8 που μου άνοιξαν οι νοσηλεύτριες, μέχρι το μεσημέρι στις 13.17 που γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί.
Ο καιρός της προηγούμενης μέρας είχε δώσει τη θέση του σε μια λιακάδα απερίγραπτης ομορφιάς λες και ο κόσμος γιόρταζε μαζί μας τον ερχομό της ζωής, λες και ήθελε και η φύση να έχει συμμετοχή στην ευτυχία μας!
Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται, δεν υπάρχουν λέξεις να τα περιγράψουν. Συνήθως οι πατεράδες βρίσκονται σε μια απόσταση από όλη αυτή τη διαδικασία και στήνονται έξω από τα μαιευτήρια για να δουν απλά το νεογέννητο, εγώ όμως ήμουν εκεί, το "επέβαλα" κατά κάποιο τρόπο απέναντι στις όποιες διαφωνίες είχε το νοσηλευτικό προσωπικό απλά γιατί τα πάντα είναι θέμα επιλογής.
Οι στιγμές ήταν μοναδικές, ποτέ δεν θα ξεχάσω πώς ένοιωσα όταν τον αντίκρυσα για πρώτη φορά, όταν τον έπιασα στην αγκαλιά μου, όταν ένοιωσα την ανάσα του πάνω μου...
Ήταν μια μέρα σαν τη σημερινή, ήταν η 19η μέρα του Φλεβάρη, μια μέρα που θα μου μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη, όσο το σώμα μου έχει πνοή...


Τα χρόνια περνούν γρήγορα κι όμως, ακόμα και απόψε που κοιτάζω τα όμορφα μάτια του που γυαλίζουν από ευτυχία, βλέπω εκείνο το μωράκι που μου έδωσε στην αγκαλιά μου ο παιδίατρος, αμέσως μετά τη γέννησή του. Το μωράκι που από εκείνο το πρώτο βράδυ της ζωής του στο "Μητέρα", του τραγουδούσα το "Παπάκι" καθώς το κοιτούσα ξαπλωμένο στην κούνια να πιπιλάει τα χείλη του...


Νοιώθω τόσο όμορφα που πάντα ήμουν δίπλα του. Πάντα, ακόμα και τώρα, ακόμα και μετά από όσα σφάλματα έκανα στην ανατροφή του, ποτέ δεν ένοιωσα να μου λείπει, γιατί απλά ήμουν πάντα "εκεί".
Στα καλά και τα άσχημα.
Στις χαρές και τις λύπες.


Κι έτσι θα είναι πάντα, όσο θα έχω φως στα μάτια μου για να κοιτάζω τα μάτια του τα όμορφα...