Απολογισμού συνέχεια, λίγο πριν το τέλος του χρόνου...
Πλησίαζε Δεκαπενταύγουστος, είχα φτάσει στα όριά μου, ενδεχομένως να τα είχα ξεπεράσει κιόλας.
Δεν άντεχα τη ζωή μου, την ύπαρξή μου, τον εαυτό μου, τον αέρα που ανέπνεα.
Δεν άντεχα τον άνθρωπο που είχε καταντήσει αυτό που έβλεπα στον καθρέπτη...
Ξημέρωσε Κυριακή, πήρα το αυτοκίνητο και βρέθηκα στην ρίζα του Κοφίνου, στα Αστερούσια.
Βρέθηκα με ανθρώπους αγαπημένους, με υποδέχτηκαν στο τραπέζι και στην καρδιά τους, μου έδωσαν αγάπη...
Έφυγα γεμάτος μα και λυπημένος...
Φεύγοντας κοίταξα από ψηλά, ένοιωσα θλίψη, μετάνιωσα που δεν έμεινα, έστω για μερικές στιγμές ακόμα.
Για μια ζωή θα ήθελα να είχα μείνει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου