Τέσσερις μέρες στην Αθήνα... (το ταξίδι στο όνειρο και ένας μαραθώνιος)

 Απολογισμού τέλος.... 
Λίγο πριν την αλλαγή της χρονιάς.

Δύο μέρες πριν από τον μαραθώνιο της Αθήνας, δεν είχα ακόμα αποφασίσει αν θα συμμετάσχω.
Παρόλο που η προετοιμασία είχε ολοκληρωθεί για πρώτη φορά με άνεση, παρόλο που ήμουν έτοιμος σωματικά, μέσα μου... ήμουν κενός.
Σκέψεις αρνητικές, κακή ψυχολογία, το χαμόγελο σπάνια εμφανιζόταν στο πρόσωπό μου, πώς ήταν δυνατόν να ανέβω στην Αθήνα; Πώς μπορούσα να πάω μέχρι τον Μαραθώνα;
Τότε, ήρθε η Μαρία, με πήρε από την καρδιά, με έβαλε στην γραμμή της εκκίνησης και μου ζήτησε να φτάσω μέχρι το τέρμα.
Και το έκανα.
Τόσο απλά.
Τερματίζοντας ήταν εκεί, περίμενε δίπλα στην αψίδα του τερματισμού να με δει να φτάνω.
Πίστεψε σε μένα περισσότερο από ότι εγώ.
Η εικόνα της εκείνη τη στιγμή είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν πιο σημαντική από μια απλή παρουσία, ήταν ο λόγος που άνοιξαν πάλι τα σπασμένα φτερά μου, ήταν το χέρι που απλώθηκε για να πατήσω ξανά στα πόδια μου, ήταν το οξυγόνο για να μπορέσω ξανά να αναπνεύσω!
Είναι ο λόγος που πιστεύω ξανά στον εαυτό μου....

Η Αθήνα είναι πάντα εξαιρετική για φωτογράφιση, αυτές τις τέσσερις μέρες όμως οι φωτογραφίες που τράβηξα ήταν μερικές από τις καλύτερες λήψεις που έχω κάνει ποτέ.

Όταν φωτογραφίζεις με την καρδιά....